Nos locais da galería Alpide de Vigo ofrécese, até o 31 de marzo, unha exposición da obra plástica do pintor e arquitecto Agustín Pérez Bellas, a quen tiven a sorte de coñecer cando eu era un adolescente debido á amizade que el tiña con meu pai. Era un home baixo, delgado, de pelo canoso e revolto que lle caía desordenadamente sobre os ombreiros. El e outros pintores acudían con frecuencia a facer tertulia no restaurante Garabelos. Pérez Bellas faleceu en 1982, aos 55 anos, e lembro que recibín a noticia da súa morte en Santiago de Compostela, onde eu traballaba daquela. A súa obra non é desas que pasen desapercibidas, desacougante e radical nos seus plantexamentos. Non son quen de aventurar en que ano foi, pero lembro perfectamente a primeira exposición que vin de Agustín Pérez Bellas. Tivera lugar nunha sala que a Caixa de Aforros tiña no seu edificio central, á que se accedía desde a rúa Pontevedra. O cadro que máis me impactou de toda a exposición representaba a Franco baixando aos infernos. O pintor, que estaba alí o día que eu visitei a sala, felicitoume pola miña preferencia. Aquel adolescente rebelde e desorientado que eu era non podía máis que encherse de orgullo ante as súas palabras. Nunca máis volvín ver aquel cadro. [O que se mostra na fotografía é outro, actualmente da miña propiedade].Agustín Pérez Bellas estaba casado coa pintora Mercedes Ruibal. Naqueles tempos da transición, a súa militancia comunista reduciu os espacios en que súa obra arquitectónica podía expandirse e, por motivos políticos, non recibía demasiados encargos. Na vida diaria, el e mais a súa muller Mercedes eran profundamente iconoclastas, provocadores. Ela adoitaba asegurar que cando, en ambientes rancios, lles preguntaban como se coñeceran sempre contestaba que na porta dun burdel: el entraba e ela saía. A provocación, en tempos de miseria e marxinación, é unha marabillosa arma defensiva.
Ningún comentario:
Non se permiten novos comentarios.