Mentres o tren atravesaba os campos con rapidez, el ollaba pola ventá. Ía sumido nos seus pensamentos. Matinaba que sempre quixera ser escritor. Desde neno, soñaba con escribir a súa curta pero axitada vida, soñaba con ver publicadas nun libro mesmo aquelas cousas que se perdían no máis íntimo da súas lembranzas. Con todo, tiña un problema de difícil solución: gustábanlle os Chichos. E parecíalle que a un escritor non lle podían gustar os Chichos. El sospeitaba que os escritores escoitaban outro tipo de música. Non era quen de imaxinarse como escritor gustándolle os Chichos. E gustábanlle a rabiar, gustábanlle con paixón. En parte, tamén por ese motivo quería deixar atrás Madrid para sempre. Porque desexaba fuxir de todo, pero tamén de si mesmo. En Sevilla estaría esperándoo a Chelo, a súa moza de toda a vida, unha auténtica incondicional. Esperaba refacer a súa vida, en Sevilla, lonxe das comisarías. E atoparse a si mesmo e, ¿quen sabe?, atoparse se cadra tamén como escritor.
Un túnel fixo que volvese os ollos cara ao interior do vagón. En fronte súa ía sentada unha rapaza na que antes non reparara. Era guapa, a rapaza. Si, estaba ben boa. E parecía intelixente. Seguro que a ela non lle gustaban os Chichos. Tiña que ser, a unha rapaza coma ela non podían gustarlle os Chichos. Ía lendo un libro. Se cadra a ela tamén lle gustaría ser escritora.
Como xa había un anaco que el a ollaba, ela ergueu a mirada.
—¿A onde vas? –preguntoulle.
—A Málaga –contestou a rapaza.
—Eu tamén –dixo convencido. E pensou no voluble que era a vida dos escritores.
Ningún comentario:
Non se permiten novos comentarios.