Reproduzo un artigo da miña autoría, centrado na creación literaria, que me foi solicitado desde a AELG para a súa publicación no semanario Sermos Galiza.
A fenda que nos fende
Ás veces pregúntome por que escribo. Non
é que me interrogue sobre os motivos que me levaron á escrita senón sobre os que
me impulsan a seguir escribindo. Os primeiros, probablemente, son máis
persoais. Escribir non deixa de ser unha procura de identidade que nos axuda a
situarnos ante nós mesmos e ante o mundo. E, se cadra, un desexo de parar o
tempo.
Os motivos que me impulsan
a seguir escribindo son máis complexos. En Galicia adoitamos escribir desde as
marxes, loitando contra a invisibilidade e contra a indiferenza da
administración. Abordamos o proceso creativo cando remata a nosa xornada
laboral, abrindo unha nova xornada centrada na escrita. Escribimos roubándolle
o tempo ao lecer, ao descanso, ao sono, ás persoas ás que queremos, á
amizade... Construímos a nosa obra literaria co vento en contra. Acudimos a numerosas
citas e requerimentos de xeito voluntarista e ás veces nin sequera atopamos
comprensión cando expresamos as dificultades. Tragamos a nosa decepción. E batemos
cos nosos propios fracasos, que non adoitamos recoñecer. Afrontar a escrita
nesas condicións resulta esgotador. Sen dúbida, a vocación é unha chamada
profunda, abisal, que vén dalgún lugar remoto para aflorar cunha forza salvaxe.
Pero o que máis me preocupa
é esa fenda enorme que se abre entre nós e a sociedade. Esa fenda que non ten
nada que ver coa calidade do que escribimos senón coa lingua en que escribimos.
Esa fenda que nos dilúe e nos encolle día a día. Esa fenda que nos apodrece e
nos devora. Esa fenda ante a que baixo ningún concepto podemos permanecer
impasibles.
Ningún comentario:
Publicar un comentario