31.5.05
Intifada saharauí
Aquí podedes ver as fotografías e vídeos da Intifada saharauí estes días nos territorios ocupados por Marrocos no Sáhara Occidental. A Intifada no Sáhara non é nova; hai moitos anos que se vén producindo, pero é completamente silenciada.
Á venda
Algunha xente pregúntame se é posible conseguir Balada solitaria en Galicia. Inicialmente non, pero agora si. Un par de libreiros (Gonzalo de Cartabón e Xaime de Andel) acudiron á presentación do libro en Vigo e mercáronlle algúns exemplares ao editor portugués, de xeito que agora Balada solitaria estará presente tamén nas feiras do libro (nas casetas desas dúas librarías).
30.5.05
Cambios
Cando eu era neno sempre nos dicían que tiñamos que comer a froita sen pelar porque as mellores vitaminas estaban na pel. Agora, eu teño que dicirlles ás miñas fillas que non coman a froita con pel, pois nela é onde se acumula toda a química.
Procesamento
O feito de que a xornalista Oriana Fallaci sexa procesada en Italia por vilipendiar o islam non é, francamente, cousa que me estrañe. Respirando unicamente o aire do sobaco de Bush e de Berlusconi, a xornalista italo-americana exhala racismo en cada palabra que pronuncia.
Pésima nova
Unha pésima nova, o non francés. Seguramente, os europeos e as europeas aínda non somos conscientes da trascendencia histórica do novo (e agora tambaleante) modelo para Europa. Eu, lamentándoo moito, nese asunto non comparto as teses da esquerda social nin do movemento antiglobalizacion.
14.5.05
Balada solitaria
O vindeiro venres día 20, ás oito e media da tarde, presentarei o meu último libro, titulado Balada solitaria, na libraría Libros para soñar de Vigo. Para as persoas que non a coñezades, a fermosa libraría da editorial Kalandraka está na rúa Triunfo 1, no casco vello vigués, ao lado da Praza da Constitución. Pero non vos confundades, Balada solitaria non é un libro infantil. Nada máis lonxe. Pola súa temática e pola súa dureza, é un libro exclusivamente para adultos. É un longo poema (con argumento, trama e desenlace) relatado a través de dúas linguaxes: literaria (a miña) e fotográfica (a do artista gráfico portugués Renato Roque). Ten vocación anticomercial e non se adscribe estrictamente a ningún xénero literario, aínda que eu o considere parte da miña obra poética.
Balada solitaria foi publicado en Portugal polas Edições Eterogémeas e só se distribúe no país veciño, polo que en Galicia non poderá ser atopado e mercado máis que o día da súa presentación, o vindeiro venres. A introducción do libro fíxoa Teresa Siza, directora do Centro Português de Fotografia , dependente do Ministério de Cultura portugués. En Portugal xa se presentou no Porto e na fascinante e imaxinativa libraría O navio de espelhos de Aveiro. En Vigo, a presentación consistirá nun espectáculo literario: a través dun canón de vídeo, o fotógrafo Renato Roque proxectá as imaxes do libro; eu, mentres, darei lectura ao texto íntegro baixo a música do compositor portugués João Lóio. O editor, Luis Mendonça, tamén estará presente no acto. Amais de director das Edições Eterogémeas é ilustrador e deseñador gráfico. Como ilustrador adoita asinar baixo o seudónimo de Gémeo Luís.
Como vos dicía, en Balada solitaria fúndense dúas linguaxes (propias de cada un dos autores e ao tempo moi distintas) para contar unha historia, dúas linguaxes que sintonizan, enténdense e compleméntanse a partir da súa diferenza, da diverxencia dos seus soportes, para crear unha mesma tensión narrativa, para relatar o desacougo e o cambio das relacións humanas na sociedade contemporánea. Con franqueza, o resultado é sorprendentemente harmónico, porque o fotógrafo Renato Roque conseguíu, desde a súa perspectiva, sintonizar co espírito do texto.
Renato Roque (Porto, 1952) é artista gráfico, publicou diversos libros de fotografía e realizou numerosas exposicións da súa obra fotográfica tanto en Portugal (Porto, Aveiro, Braga, Lisboa, Matosinhos...) como no estranxeiro (Luxemburgo, Bruxelas, Bretaña, Mozambique...) Renato Roque impulsou múltiples proxectos fotográficos e de escrita, moitos dos cales foron editados en libros (Espelhos, 1992; Arcas de Sonhos , 1994; Renato no País das Manchinhas , 1997; A hora sua, 1999; Corpos de cidade, 2001; D’ouro d’Alendouro , 2003).
Balada solitaria foi publicado en Portugal polas Edições Eterogémeas e só se distribúe no país veciño, polo que en Galicia non poderá ser atopado e mercado máis que o día da súa presentación, o vindeiro venres. A introducción do libro fíxoa Teresa Siza, directora do Centro Português de Fotografia , dependente do Ministério de Cultura portugués. En Portugal xa se presentou no Porto e na fascinante e imaxinativa libraría O navio de espelhos de Aveiro. En Vigo, a presentación consistirá nun espectáculo literario: a través dun canón de vídeo, o fotógrafo Renato Roque proxectá as imaxes do libro; eu, mentres, darei lectura ao texto íntegro baixo a música do compositor portugués João Lóio. O editor, Luis Mendonça, tamén estará presente no acto. Amais de director das Edições Eterogémeas é ilustrador e deseñador gráfico. Como ilustrador adoita asinar baixo o seudónimo de Gémeo Luís.
Como vos dicía, en Balada solitaria fúndense dúas linguaxes (propias de cada un dos autores e ao tempo moi distintas) para contar unha historia, dúas linguaxes que sintonizan, enténdense e compleméntanse a partir da súa diferenza, da diverxencia dos seus soportes, para crear unha mesma tensión narrativa, para relatar o desacougo e o cambio das relacións humanas na sociedade contemporánea. Con franqueza, o resultado é sorprendentemente harmónico, porque o fotógrafo Renato Roque conseguíu, desde a súa perspectiva, sintonizar co espírito do texto.
Renato Roque (Porto, 1952) é artista gráfico, publicou diversos libros de fotografía e realizou numerosas exposicións da súa obra fotográfica tanto en Portugal (Porto, Aveiro, Braga, Lisboa, Matosinhos...) como no estranxeiro (Luxemburgo, Bruxelas, Bretaña, Mozambique...) Renato Roque impulsou múltiples proxectos fotográficos e de escrita, moitos dos cales foron editados en libros (Espelhos, 1992; Arcas de Sonhos , 1994; Renato no País das Manchinhas , 1997; A hora sua, 1999; Corpos de cidade, 2001; D’ouro d’Alendouro , 2003).
5.5.05
Un mozo
Vendo a foto, un decátase de que Fraga está feito un mozo. Ten a xovialidade de Yolanda Castaño e o ímpeto de Cristina Pato. Claro que á gaiteira aseméllase máis no apelido que no nome. E o apelido de Yolanda é a cor da que se lle vai poñer o rostro cando perda as eleccións.
4.5.05
Sorpresa
Había máis dun ano que perdera o meu reloxo. Teño que confesar que desde hai un par de meses, andaba provisionalmente cun reloxo católico que me agasallaron nun centro de ensino onde fun dar unha charla sobre a miña obra. Onte, consultando un libraco impertinente, tamén produto doutro regalo (unha cronoloxía histórica do século XX), atopei o meu reloxo sepultado entre as súas páxinas. Esa, sen dúbida, é outra das virtudes dese obxecto incrible e marabilloso que é o libro: é quen de atrapar o tempo entre as súas entrañas.
3.5.05
Autopoética
Hai uns días pedíronme unha autopoética para unha antoloxía. Confeseilles que non me gusta nada facer autopoéticas. Paréceme cousa parva, francamente. O exercicio de explicar cada un dos meus libros xa o fago durante a «campaña de promoción» (por certo o espírito da maioría dos e das poetas parece incompatible con semellante cousa, a de explicaren os seus libros), así que non teño nada que dicir sobre a miña poética de non ser que o propio libro mo pida (como me pasou co epílogo de «Subversións»). O que fixen, para solucionar o problema desa antoloxía, foi botar man dun texto que me pediran hai xa un par de anos para outra antoloxía que ía saír en nonseiqué editorial madrileña da que nada sei (como nos pasa aos escritores con extremada frecuencia).
E digo todo isto porque vou reproducir aquí a devandita autopoética, que é, dito sexa de paso, bastante pouco poética pero si bastante auto. E non é que desexe poñerme pesado con autopoéticas nin tampouco que a poesía se puxese de actualidade. Nin moito menos. É que estes días recibín un correo dunha rapaza dun instituto de Tui, Adriana, que está a facer un traballo sobre a miña obra poética, así que decidín pendurar en Cabrafanada a autopoética. Por certo, hai unhas semanas tamén me mandou un correo electrónico unha estudante de Filoloxía Galega que estaba a facer un traballo sobre «Persianas, pedramol e outros nervios» (e que me facía unhas preguntas excesivamente xerais) e, se acaso lese este cosmocaderno, que saiba que lle contestei, como adoito facer, pero o envío ao seu enderezo sempre me veu rebotado. Ben, pois aí vai a tal autopoética. E das listas electorais do BNG falamos outro día, que hoxe aínda estou aturdido polo golpe. (Por inxenuo).
AUTOPOÉTICA
A poesía, para min, é profundamente subversiva, flexible como o chicle, e ten propiedades diuréticas; alivia porque é un magnífico tranquilizante sen prospecto. En doses altas, crea adicción ou alerxias. A súa capacidade subversiva ou as súas reaccións alérxicas permíntenme deitar unha ollada interpretativa, inqueda e oblícua sobre o meu tempo, do que son fillo inexcusable. E tampouco me interesa outra cousa. (Polo de agora).
E digo todo isto porque vou reproducir aquí a devandita autopoética, que é, dito sexa de paso, bastante pouco poética pero si bastante auto. E non é que desexe poñerme pesado con autopoéticas nin tampouco que a poesía se puxese de actualidade. Nin moito menos. É que estes días recibín un correo dunha rapaza dun instituto de Tui, Adriana, que está a facer un traballo sobre a miña obra poética, así que decidín pendurar en Cabrafanada a autopoética. Por certo, hai unhas semanas tamén me mandou un correo electrónico unha estudante de Filoloxía Galega que estaba a facer un traballo sobre «Persianas, pedramol e outros nervios» (e que me facía unhas preguntas excesivamente xerais) e, se acaso lese este cosmocaderno, que saiba que lle contestei, como adoito facer, pero o envío ao seu enderezo sempre me veu rebotado. Ben, pois aí vai a tal autopoética. E das listas electorais do BNG falamos outro día, que hoxe aínda estou aturdido polo golpe. (Por inxenuo).
AUTOPOÉTICA
A poesía, para min, é profundamente subversiva, flexible como o chicle, e ten propiedades diuréticas; alivia porque é un magnífico tranquilizante sen prospecto. En doses altas, crea adicción ou alerxias. A súa capacidade subversiva ou as súas reaccións alérxicas permíntenme deitar unha ollada interpretativa, inqueda e oblícua sobre o meu tempo, do que son fillo inexcusable. E tampouco me interesa outra cousa. (Polo de agora).
2.5.05
Dous linces
Entre a fauna en perigo de extinción hai dous linces de incalculable valor. Con respecto ao primeiro, teñen razón os que din que pode dar sorpresas. Con respecto ao segundo, el mesmo se preocupa de que a súa conservación sexa un feito real: de aí esa teima en presentar proxectos a vintecinco anos vista.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)