11.12.12

Carta de CEDRO aos asociados. A entidade denuncia o Estado español ante as autoridades europeas

Acabo de recibir esta carta de CEDRO, que reproduzo.



Estimado Fran Alonso:
Me pongo en contacto con usted para informarle de la situación crítica en la que se encuentra la gestión colectiva de los derechos de autor.
A finales del año 2011 el Gobierno cambió el sistema de compensación por copia privada (conocido como canon de copia privada). Debido a ello los ingresos procedentes de este derecho pueden considerarse prácticamente nulos.
Como ya le hemos informado a través de nuestros canales de comunicación, tras esta modificación del sistema es el Estado quien ha asumido la financiación de esta compensación en sustitución de las empresas tecnológicas. En los Presupuestos Generales del Estado (PGE) para 2012, aprobados el pasado mes de junio, se introdujo una partida de tan solo 5 millones de euros para compensar a todos los titulares de derechos del libro, la música y el cine.
Esto supone un descenso enorme de la compensación que venían recibiendo los creadores y productores culturales de nuestro país, y sobre todo, los autores y editores de libros. Para hacerse una idea de ello, valga como ejemplo que en el año 2011, cuando la industria tecnológica asumía este pago, se recaudaron casi 115 millones de euros por este concepto, 19,29 millones de euros correspondieron a los autores y editores representados por CEDRO.
Como puede comprobar, la situación es gravísima. Ni siquiera, a día de hoy, se ha hecho efectiva la cantidad «simbólica» que correspondería a los titulares de derechos para este año, y el Real Decreto aprobado por el Ejecutivo el pasado 7 de diciembre remite a una futura Orden Ministerial para determinar qué parte de los 5 millones incluidos en los PGE  corresponde al libro, al audio y al video.
Frente a este estado de cosas, CEDRO ha tomado decisiones. Nuestra Entidad denunció el pasado mes de noviembre al Estado español ante las autoridades europeas porque no se está compensando adecuadamente a los autores y editores por la copia privada de sus obras y, por lo tanto, se está yendo en contra de lo dispuesto en las directivas comunitarias al respecto.
Le mantendremos informado de cómo evoluciona la situación.
Cordialmente,
Magdalena Vinent
Directora General


8.12.12

Os elefantes aínda non morreron

Hai uns días dei tres charlas en centros de ensino do Condado: no IES Pedras Rubias de Salceda e no IES Pedra da Auga de Ponteareas, sobre o meu libro Cemiterio de elefantes, que dezaoito anos despois da súa publicación continúa vivísimo, e no IES de Salvaterra, onde fixen unha intervención poética arredor da miña antoloxía Poetízate. A fin de semana anterior estiven nunhas interesantes Xornadas de Igualdade do Concello do Grove falando dos personaxes femininos en A punta de pistola (e tamén de Cartas de amor, que está todo protagonizado por mulleres).
Reproduzo un vídeo que fixeron os rapaces e rapazas do IES Pedras Rubias, de Salceda, con diferentes propostas de portada para Cemiterio de elefantes. Recomendo velo porque, desde logo, humor non lles falta. Parabéns!


4.12.12

O «disco díscolo» de Os da Ría: para non perdelo!

Unha das boas cousas que me sucederon no Culturgal foi tropezar co stand de Os da Ría, onde o inefable Tomas Lijó, dotado dun inusitado espírito comercial, logrou colocarme no só o disco, que eu xa pretendía mercar de meu, senón todo o pack completo do disco con tres botellas de viño do Ribeiro, marca Senlleira, de colleita exclusiva de Os da Ría. O viño non tiña intención de mercalo, pero a capacidade persuasoria de Tomás Lijó conseguiu que eu saíse de alí coas tres botellas debaixo do brazo.
Eu coñecía a Os da Ría, basicamente, a través da campaña de promoción de Dioivo. O disco, que se titula Disco díscolo e foi gravado a través de crowdfounding, non ten perda. Agradézolle a Tomás que mo empaquetase con viño, porque se o disco xa alegra a vida, co viño xa non digamos!
Así que partir deste momento declárome fan eterno de Os da Ría e, desde que o CD segue os meus pasos vitais, non deixei de escoitar nin un segundo cancións tan «coxonudas» como as que lle dedican ao insigne xornalista lugués «Fernando Ónega», a incomparable «Conga de Uxío Novoneyra»,  a canción real coa que agasallan á «Infanta Elena», a dúbida existencial que plantexan na canción «Manuel María, é tío ou é tía?», ou o emotivo «Se me dan a escoller un país», que é o tema número 16, pecha o disco e ten a súa orixe no Plan Galicia.
En fin, que collamos por onde collamos calquera das «cantareliñas» do CD, Os da Ría fan unha música fresca, divertida, paródica, con moito «fumor», ben feita, cosmoPolita, e, por se fose pouco, son cultos, pois len a Neruda en moitísimas linguas. Son realmente hiperenxebrantes!
Os da Ría son Carlos Meixide, Tomás Lijó (voces), Xabier Olite (guitarra), Ramón Rúa (batería), Suso Alonso (teclas) e Roi Fernández (baixo). 
Que din eles de si mesmos? Isto: «Os da Ría levan ans defendendo enriba de os esceairos (e as veces debaixo), o galegueiro como ferramenta de expresión cultural e festeira de o póbolo galegueiro. Un grupo ideado por Carlos Meixide e Tomás Lijó, e musicado por Suso Alonso, Xabier Olite, Ramón Reynolds e Roi Fernández. O amplísimo repertorio do grupo, creado a modo de skectchs para as Ultranoites dos últimos 10 ans, recorre, desde o territorio do absurdo, da crítica máis ácida e da parodia, a vida social, cultural e política de a Galicia Nai e Señora, nun espectáculo ao que o público nunca é indiferente».

Por certo, na súa páxina web pode verse unha recomendable actuación completa gravada en directo (onde, por exemplo, pode escoitarse ao ritmo cañí de Manolo Escobar unha canción que tamén soa a Suso Vaamonde, ou a Cánovas, Rodrigo, Adolfo y Guzmán no tema «Por que será que voto benegá»?), pero, sobre todo, recomendo mercar o Dísco Díscolo como magnífico «agasaxo» de Nadal, sexa ou non acompañado do bo viño Senlleiro, que é viño do Ribeiro. Dito queda.
Non o perdades!!!!!
Adiante Os da Ría!!!!
Xoder, xoder, que galegos son!



 



26.11.12

Carta a unha muller maltratada

Non a vin ata hoxe, porque non toda a prensa chega ao Val Miñor, pero onte, o Diario de Pontevedra publicou unha carta a unha muller maltratada, que escribín a petición da xornalista Sara Vila. Canda a miña, publicaronse tamén cartas de María Xosé Queizán, Agustín Fernández Paz, María Reimóndez, Ramón Nicolás e Teresa Moure.




Se che son sincero, non sei como comezar esta carta. Cando a leas, non quero semellar compasivo, ridículo, falso, moralizante, ficticio ou vanal. E resulta tan doado caer nesas ou peores trampas! Por iso titubeo. Por iso dubido tanto, agora. Porque é moi, moi, moi díficil atopar as palabras que me poidan aproximar á verdade do teu sufrimento. Son consciente, e por iso non sei que dicirche. 
Sabes?, teño a sensación de que diante de ti, diante da dor inmensa dunha muller maltratada, as palabras non abondan. As palabras non son quen de dar conta da túa angustia. Para cada liña, para cada renglón, procuro as máis axeitadas. Míroas, percórroas a modo, coa lingua, co pensamento. Busco desesperadamente as que me axuden a dirixirme a ti, a construír todo o que viviches, o que vives, o que quedará incrustado no pozo dos teus ollos para sempre. E súo, porque non dou atopado as palabras. Síntome ridículo, porque o único que fago é darlles voltas para tentar captar o calado da túa dor, para procurar comprender algo que só se enxerga cando se vive.  
Hai uns anos, escribín un libro de relatos protagonizado por mulleres. Titulábase Cartas de amor e, malia o título, o amor que move as protagonistas case sempre é imposible. E, sabes por que é imposible? Porque as mulleres que habitan o libro viven circunstancias desesperadas, circunstancias extremadamente duras: a prostitución ou a marxinación social; son vítimas da guerra ou da probreza; son mulleres desprazadas, fuxitivas. Cando escribín o libro, pensei na posibilidade de abordar tamén a violencia de xénero. E, sabes por que non o fixen? Porque non fun quen. Porque, coma hoxe, non atopaba as palabras para unha dor coma a túa. Ese foi un dos meus fracasos no libro. Non se ve, porque é un fracaso ausente. Pero eu seino e, coma tal, lévoo dentro de min.   
Hoxe, coma daquela, busco desesperadamente algunhas palabras que me axuden a escribir esta carta para ti. E súo, porque non as atopo. Paréceme extremadamente difícil. Difícil?, pregúntome a min mesmo con ironía. Dificil, repróchome, é vivir abouxada polo eco brutal do silencio, día a día, dese silencio violento que se constrúe tamén con palabras. Pero, con que palabras? Son escritor, dígome, adiante: escribe! E non me sae. Néganse. As palabras, néganse. E, de súpeto, nesa negación creo entender algo, porque descubro que é unha palabra na que reside a verdade: Negación. Dígoa en alto: Negación. Bérroa: Negación. É a única palabra que non che roubaron: negación. Tamén é a única que asolaga a miña escrita. Cunha soa palabra, non podo escribirche. Síntome un escritor cego. Non vexo nada. Só o baleiro. A Negación.  
Sabes? Houbo un filósofo que se chamaba Adorno que dixo que despois do sucedido en Auschwitz a poesía era imposible. Se cadra, é semellante ao que me sucede coas palabras ante ti. Quedo mudo. Por iso non sei expresar a magnitude do teu sufrimento. Se tivese que escribirlle a el, en cambio, o lume prendería cada letra.  
Se tivese que escribirlle a el, ao que comete un dos actos máis cobardes, miserables e indignos de cantos existen, incendiaríaseme a gorxa e queimaríalle a súa pel de serpe velenosa que muda en función da persoa que ten diante. Deixaríalle ao descuberto ese tecido celular violento, ruín, impasible, destrutor que agacha baixo a epiderme.  
A ti, en cambio, só me atrevo a dicirche unha cousa: non te deixes enganar. Porque, se el actúa, as palabras non abondan para identificar o teu sufrimento.



21.11.12

Debate sobre «Ninguén» no Club de Lectura o IES de Poio


No club de lectura do IES de Poio mantiveron un debate, que gravaron e publicaron en mp3 arredor do meu libro Ninguén. Reproduzo a anotación do seu blog ao respecto.

NINGUÉN de FRAN ALONSO: Primeira sesión en audio

Esta mañá tivemos a primeira posta en común sobre Ninguén de Fran Alonso, no grupo 1 do club de lectura de 2º de bacharelato.
Tralo "ruído" inicial, a conversa foinos levando cara adiante e dun "non entendo nada" chegamos a extraer conclusións e compartimos puntos de vista:



O autor envíanos o seguinte enlace para comprender mellor a súa obra, sera convinte que lle botemos unha ollada.

4.11.12

José María Gay, o economista indignado

A través dun retwitt de Ramón Nicolás vin este vídeo da no que o economista catalán José Maria Gay acusa duramente ao goberno e a Mariano Rajoy de ineptitude, de propiciar e permitir o fraude fiscal, e fai un chamamento á revolución social, culpando a corrupción política da pésima imaxe internacional do Estado español.

Personaxes marcados polo destino: Entrevista de Pemón Bouzas na TVG sobre «A punta de pistola»

31.10.12

Unha novela inspirada nun feito real

«Algúns sucesos denotan unha carga tráxica tan forte que en apariencia resultan cómicos. Cando menos, esa é a impresión que produce a acción levada a cabo por unha parella que secuestrou os seus dous fillos a punta de pistola no punto de encontro dun centro de acollida en Vigo».
Estas palabras non as escribín agora. Escribinas nun artigo de opinión publicado en outubro de 2006. A continuación engadía na miña columna: «Porque a realidade, cando quere, pode ser máis inverosímil que a ficción». Seis anos despois, asumín o reto de converter aquel suceso nun asunto literariamente coherente. Tratábase de converter un feito real pero aparemente inverosímil nunha novela de ficción aparentemente verosímil.
De aí naceu esta novela. De aí e do interese pola vida dunha muller real, Celia Rivas, a primeira camioneira galega e española, unha pioneira que, en 1932, puxo as súas mans femininas ao volante dun camión.
Así que máis de vinte anos despois de aparcar un Tráiler no primeiro garaxe da miña escrita pública, aquela novela coa que gañei o Premio Blanco Amor, volvín outra vez ao volante, desta vez da man dunha camioneira, que me conduciu ao Premio La Voz de Galicia de Novela por Entregas.
Como adoito, a miña aposta centrouse nunha novela na que se cruzan camiños, que procura o coloquio co seu tempo, que interpreta a sociedade actual a través dunha ollada interrogativa sobre o que está a suceder ao noso redor. E é así sen querer desprezar ningún dos atributos cos que a literatura pode arrogarse: arte, diversión, construción lingüística, entretemento, identidade, xogo, ocio, denuncia, creación, terapia, investigación, etc, etc.
A punta de pistola naceu de todo iso, coa vocación primorial de enganchar aos lectores dunha novela por entregas, partindo dun ritmo trepidante, e sen renunciar a un xeito contemporáneo de entender a literatura. A punta de pistola é, se cadra, unha road movie que convida reflexionar sobre a desestruturación social, sobre a familia e a educación, sobre a innovación e a comunicación, e sobre a infancia.

30.10.12

«Posta de sol»: Un conto breve con humor

Hai cousas que, cando un as ve, dan ganas de fotografalas. Ás veces intento reter algunhas imaxes coa cámara porque sei que teñen interese literario. Hai imaxes que, só con miralas, cóntanche unha historia. Outras veces o que me sucede é que capturo unha imaxe e algún tempo despois esa imaxe pídeme timudamente un relato.
Hai uns meses quedei extasiado cun cartel que vin diante dos meus ollos. Non dubidei nin un momento en que tiña que fotografalo. Non podía deixar de apropiarme daquela imaxe. Hai un par de semanas escribín un relato breve a partir daquela foto. Sinceramente, creo que aquela imaxe estaba pedindo a berros unha historia, así que a escribín.
Agora pode lerse aquí, para quen o desexe. É un conto con moito humor. Creo que non podía ser doutro xeito.

Tanto a foto como o conto breve están en tumblr e poden lerse neste enlace.

23.10.12

Unha novela en dous soportes e con dúas vidas

O feito de que A punta de pistola gañase o Premio de Novela por Entregas La Voz de Galicia concedeulle a este libro dúas vidas moi distintas.
A primeira, unha vida nas páxinas diarias, impresas, de La Voz de Galicia, así como tamén na web do xornal. Desde o primeiro ao último día de agosto, dividida en 31 capítulos, tal e como estipulaban as bases, a miña novela atopou, por esa vía, novos lectores e lectoras. Eran persoas que nunca leran un libro meu pero que siguen o xornal ou están interesados nos Relatos de verán. Esa iniciativa permitiu trasladar A punta de pistola, igual que as novelas que gañaron en convocatorias anteriores, a moitos fogares, levándo a literatura á rúa e converténdoa en diálogo social a través das páxinas dun xornal. É algo que, sen dúbida, amplía a base lectora dos escritores e axuda a que os galegos e galegas poñan en valor o potencial creativo que temos neste país.
Evidentemente, a publicación de novelas por entregas non é algo recente e  ten que ver co éxito de moitos clásicos da narrativa universal e moi especialmente con títulos e autores da narrativa británica do século XIX. Robert Louis Stevenson, por exemplo, vendeu a súa Illa do tesouro para a publicación por entregas nunha revista. Tamén Charles Dickens empregou ese sistema para Os papeis póstumos do Club Pickwick, por exemplo. Ao contrario do xénero do folletín, nacido na Francia do Romantismo, onde os autores non eran relevantes e o canon do xénero estaba moi prefixado, existen moitas obras que foron publicadas por entregas en distintos xornais que se constituíron en novelas de referencia da literatura universal. Na tradición literaria norteamericana, que pervive hoxe, o papel das revistas para publicar ficción é fundamental para os escritores/as, contrariamente ao que pasa na nosa cultura.
As novelas gañadoras do Premio de Novela por Entregas de La Voz de Galicia que eu lin son moi distintas entre si e, mantendo todas ese espírito aberto á conquista dos lectores, adoitan romper as rixideces dun cánon que, a estas alturas do século XXI, xa non existe como tal. Para min, as bases do premio –3.500 caractes por capítulo e 31 capítulos en total– foron unha bendición, porque me lembraron o importantísimo exercicio da contención. Debo recoñecer que nalgún momento da escrita, fronte á pantalla en branco (o do papel en branco pertence á prehistoria persoal), maldicín o dos 3.500 caracteres, pero tamén é certo que algo así conleva un importante exercicio de aprendizaxe e de humildade, moi necesario á hora de contar, de narrar, de elixir as palabras, un exercicio que te conduce á esencia da literatura para desfacéreste do máis superfluo. E, curiosamente, sendo unha novela dirixida ao público adulto, desde que comecei a escribila tiña claro que debía publicarse nunha colección xuvenil. Por que? Porque reivindico unha narrativa xuvenil na que as fronteiras sexan difusas, que intente explicarlle aos lectores e lectoras algo do mundo en que viven, que atrape a eses lectores pola súa contundencia. Pero iso correspóndese xa coa segunda vida desta novela, que é en formato libro.
Na primeira vida, a novela viviu como parella de feito das ilustracións de Juan Carlos Abraldes, que lle imprimiron un carácter propio, reinterpretándoa desde a arriscada pero eficaz linguaxe do óleo. Na segunda vida, o texto sae espido, nu, á procura da intimidade do lector/a. Unha sorte, ter dúas vidas. Eu tamén o quixera para min.



18.10.12

O que sucede en Internet coa nosa información

Hai un vídeo, producido, seica, pola Federación Belga do Sector Financeiro que, por evidente, causa sorpresa. A través dunha broma, reflexiónase sobre o que pode suceder con toda a información que proporcionamos publicamente en Internet (especialmente nos nosos perfís das redes sociais). A conclusión é que se poden averiguar moitas cousas de nós debido a todo aquilo que compartimos. O vídeo está subtitulado a partir dunha tradución feita por Informatica Legal (unha web arxentina sobre o dereito no mundo dixital) e trata de poñer en alerta aos usuarios das redes sociais. O protagonista do vídeo é un suposto adiviño-mentalista que é quen de ler nas mentes das persoas, pero en realidade bota man da información que obtén da rede. Desde logo, aínda temos moito que reflexionar sobre esta cuestión e sobre para que e en que mans poderían caer os nosos datos persoais.





17.10.12

Se eu fose presidente

Desde La Voz de Galicia pedíronme un breve texto de intervención para as páxinas que centran a información sobre a campaña electoral a fin de dar resposta ao epígrafe «Se eu fose presidente». Que faría eu se o fose, enténdese. Por fortuna, non teño nin esa vocación nin ningunha outra relacionada co poder, pero respondín ao que preguntaban cun criterio claro. Baixo o título, «Sen educación non hai futuro», esta foi a miña resposta, que se publica hoxe no xornal:




Sen educación non hai futuro

Se eu fose presidente impulsaría con forza a educación, a cultura e a tecnoloxía para crear unha Galicia capaz, preparada e con futuro, e loitaría contra a crise cunha cidadanía innovadora, culta, moza, lectora e profesionalmente competitiva. Faríao fortalecendo a educación e a cultura en detrimento da banca e do sistema financeiro. Un país culto e innovador sempre sae adiante. Un país en mans da banca ten o futuro privatizado.

6.10.12

«Viajes a los mundos de la locura». Crítica sobre a edición de «Males de cabeza» en castelán

Francisco Martínez Bouzas publicou unha recensión crítica, baixo o título «Viajes a los mundos de la locura» sobre a edición de Males de cabeza en castelán no seu blog Peregrino de las letras.



VIAJES A LOS MUNDOS DE LA LOCURA


En su versión original gallega  Males de cabeza significó el retorno de Fran Alonso al territorio literario que le vio nacer como creador, al margen de su trabajo en el periodismo de naturaleza cultural. Males de cabeza se suma, en la trayectoria del escritor como narrador a títulos como Trailer ( 1991 ), Premio Blanco Amor de Novela, Cemiterio de elefantes ( 1994 ), Silencio ( 1995 ), O brillo dos elefantes ( 1999 ), Cartas de amor ( 2006 ). Títulos de un escritor todo terreno en lengua gallega a cuyo perfil es preciso sumar sus obras poéticas y sus incursiones en el reportaje periodístico.
   En Males de cabeza escuchamos la voz de un narrador singular e innovador dentro del sistema literario gallego. En un reciente estudio sobre la narrativa gallega de finales del siglo XX, se etiqueta a Fran Alonso como visitante ocasional de lo que la autora considera narradores heterodoxos metaficcionales que reniegan de las categorías narratologicas fundamentales, como la del narrador o la del personaje. La misma construcción de la novela, traducida al español por Faktoria K de libros, fue atípica. El autor puso el texto en un portal de Internet a disposición  de los internautas para que actuaran sobre el mismo. El mismo título del libro ya proporciona indicios de su núcleo diegético. Sus páginas, en efecto, son un muestrario de las incontables locuras a las que somos arrastrados los seres humanos en tiempos y espacios muy propicios para la gestación de desatinos. La idea central de la propuesta narrativa de Fran Alonso, idea que actúa además como hilo conductor de la narración, no es otra  que la afirmación de que la demencia es un sombrero que se quita y se pone a conveniencia de los habitantes del mundo exterior. El sombrero permanece incrustado de forma permanente y definitiva en la cabeza de los locos oficiales. Ellos constituyen los universos dementes que nuestra sociedad, pudorosa y sanadora, esconde detrás de los muros, hoy quizás de cristal, de los modernos manicomios. Es la locura de los auténticos locos que el relato de Fran Alonso nos permite visitar, guiados por un maestro de ceremonias muy común: un loco que se presenta bajo las credenciales de gato, un gato triste y solitario. Desde el periscopio de su demencia divisamos los territorios de las diversas esquizofrenias, psicosis y paranoias.
   En el recorrido encontramos de todo. En relatos muy breves que el autor rotula con el mismo título ( “La Locura es un sombrero” ), el lector descubrirá el abanico polimorfo de las distintas locuras con estatuto propio: los locos de la unidad de agudos que se consideran perros, verdaderos bulldogs, aficionados compulsivos del botín criminal. Los paranoicos que juzgan y ajustician a los demás desde su baluarte alienado; los infieles neuróticos que patalean en ese océano grasiento e inmenso que llamamos psiquiátrico; a los obsesos del sexo, pequeños cánidos, moradores de las cavernas más profundas y totalmente desquiciados por violar a los felinos. En fin… a aquellos que ni siquiera saben quiénes son.
   Pero como la locura es un sombrero que, a conveniencia, se quita y se pone, luce también en la cabeza de los habitantes del mundo exterior. En veinte relatos de formato mayor, el autor nos muestra el mapa de las locuras cotidianas, las llamadas demencias de baja intensidad. En la actualidad nadie se libra de alguna de ellas. ¡Ni siquiera las vacas son capaces de evitarlas! Es en la recreación literaria de estas locuras cuotidianas  donde Fran Alonso luce sus armas de excelente narrador. El autor recrea ficcionalmente la existencia humana con sus derrotas, sus viajes hacia la nada de la demencia o hacia los interminables caminos de la angustia y del infortunio diario. Son prosas extremas que basculan entre lo carnavalesco y lo infinitamente humanos y en las que el autor luce sus armas de excelente narrador. Historias esperpénticas, mordaces, vitriólicas, estremecedoras, sumamente tiernas. De todo hay – los modelos de las locuras cotidianas  son infinitos – en este libro que se yergue sobre  una estructura dicotómica, que le hace justicia a las dos modalidades de demencia que la novela detalla, y  que recibe las influencias de la tradición literaria y cinematográfica comenzando por la intertextualidad con sus poemarios Tortillas para os obreiros y Pedramol e outros nervios. Motivos recurrentes que ya aparecían e su primera novela: la soledad, la incomunicación, el desengaño, la incomprensión y que en estos relatos nos son servidos bajo la indumentaria de la locura.
Francisco Martínez Bouzas

26.8.12

A Gran Vía de Vigo, anos 70

A Gran Vía viguesa, nos anos 70 (principios, supoño). Unha imaxe que case teño borrado da memoria, a pesar de que unha boa parte da miña infancia transcorreu aí, detrás do eficio en construción que se ve na dereita. Case no había coches e a esquina da Gran Vía con Urzáiz (daquela, José Antonio) estaba presidida pola librería La Rápida. Logo o escaléxtric modificou completamente esa paisaxe urbana.

28.6.12

Poesía de punto en tránsito

Xosé Manuel Eyré escribiu unha crítica sobre o meu libro de poemas Transición, que publica o xornal Galicia confidencial. Supoño que foi unha casualidade que se publicase onte, o día en que me fixen un ano máis vello, pero en calquera caso, moitas grazas polo agasallo de aniversario. Vaia tamén por diante o meu agradecemento a todas as persoas que me felicitaron a través de facebook, moi especialmente porque levo case tres meses inactivo nas redes sociais. De cando en vez é preciso descansar e redirixir o teu tempo.



Poesía de punto en tránsito

O título que hoxe lles propoñemos, é un deses no cal os autores adoitan recoller pomas soltos publicados en diferentes medios, xeralmente poemas circunstanciais, moi directamente vencellados a realidade da cal nacen e explican. Algo así como aqueles antigos coches de punto, á nosa disposición para esta emerxencia/necesidade, é dicir: poesía de intervención que pon de manifesto o compromiso social do autor, e polo tanto poesía de servidume e liberdade. É precisamente esa servidume, a servidume da urxencia o que pode representar para o autor algún tipo de incomodo ou trastorno porque lle racha a rutina diaria en que apioamos a  normalidade dos nosos días. Porén é precisamente esa servidume a ideario rebelde o que fai que este tipo de poesía tamén sexa de liberdade, pois non hai liberdade amordazada. Velaí que esta é a única servidume que leva á liberdade. Por iso María Lado a sinala, no limiar, como poesía da verdade e lle reclama bocas que a digan, bocas que lle abriguen o espírito. Pola súa banda, o propio autor, tamén en palabras preliminares, explica a procedencia desta poesía “de transición, de ensaio, de busca”(11), publicada “en revistas, libros colectivos, antoloxías…ou escritos para recitais sinalados” (11) ademais doutros poemas creados a partir de  fotografías ( de Manuel G. Vicente, Renato Roque, Anxo Cabada) e aqueles que responden a petitoria de amizades (para actos concretos), incluíndo tamén a Balada solitaria   inicialmente publicada nas Ediçoes Eterogéneas e que tamén coñece versión catalá mais non fora édita na Galiza.
Por se alguén fai de menos este tipo de poesía de punto, circunstancial, abonde lembrar que a nosa poesía ( e como a nosa calquera outra) sería ben distinta sen este tipo de textos. Pénsese que a poesía de Rosalía de Castro, por exempo os Cantares en moi grande parte responden a esta fórmula, onde quedaría Luís Pimentel sen este tipo de textos?, acaso a poesía social de Curros ou Celso Emilio non responde tamén? Cando o mundo interior do poeta é diferente do que habita fóra del..entón si hai un verdadeiro problema. Mais esta poesía de punto temos para nós que é das máis sinceras, alén de integrar títulos imprescindíbeis para ben entender a evolución de quen os asina.
Logo daquelas palabras preliminares ( María Lado e o propio autor),  Fran Alonso dispuxo un primeiro poema a modo de presentación no que xa se percibe un dos temas capitais na obra ( en prosa ou verso) do autor: o mundo como caos reflectido na personalidade das xentes que o habitan ( sen preguntarse quen son), o mundo como abismo de caos que precisa de contínuas anotacións axuliares á hora de se explicar ( neste caso na poesía de Fran Alonso) como acontece neste primero poema e acontecerá en cada un dos posteriores, pois é precisamente este artificio o instrumento basilar á hora de dar uniformidade ( e trascendencia, porque as notas trascenden, redimensionan, o propio texto poético, piden a berros unha segunda lectura máis ampla) ao poemario.
 “ A golpes de retina” recolle a poesía nacida de/para fotografías. Recoñécense doadamente diálogos coa realidade (Prestige), co abismo do anonimato e a soidade, coas vítimas do fraquismo, homenaxes á terra e o traballo, co silencio amordazado da vellez, co mar e outros poetas ( desde Meendinho a Celso Emilio ou Bernardino Graña), tendo particular interese aqueles poemas que se ven interrompidos por unha fotografía, de xeito que ambos, palabra e imaxe, compoñen un único texto.
O “Palabricidio”, segunda parte, volve reflectir ese abismo de caos e dificultade autoidentitaria, autoidentitaria inclusive da propia forma poética que unhas veces bota man de títulos clásicos e outra intégraos no propio texto do poema, alén das notas que, agás na “ Balada solitaria” da terceira parte, acompañan sempre. Aquí os xogos de palabras non son unicamente ludismo ocorrente senón que outravolta volven incidir no xa dito, na necesidade de  redimensionar, dar/procurar novos signficandos complementarios. Na vintena de poemas desta parte, hai lugar para a reflexionar sobre os libros e sobre a propia escrita, sobre a morte (ese tempo detido), sobre a sociedade capitalista, sobre a voracidade e tolemia das guerras, sobre o valor da muller na sociedade, sobre o medo, a  soidade, a ligua, a alma…sobre a propia vida ( ese camiño) ou sobre a creación como concepto filosófico e poético.
 Que non son temas alleos á terceira parte, “Balada solitaria”, á soidade individual intemporal, ao tempo asasino, ás voces que ninguén escoita ( aída que te oia), ese silencio baleiro que nin os e-mail autoenviados racha, ese suicidio como necesidade autoafectiva…Por demais, o poemario tamén se define unitariamente desde o punto de vista formal. Esa poesía de ritmo entrecurtado, ás veces breve e rápida. Intensa sempre. Outras veces remansada de encabalgamentos imposíbeis ou inagardados que máis que rachar unen e máis que unir rachan. Onde tamén hai lugar para a ironía, esa distancia escrutante da que ás veces nace un humor que é moito máis que simple humor. Que outras veces se refuxia na enumeración ( caos) ou na simple descrición e sente necesidade de contar historias ( e por iso tamén pode dar en prosa poética)
En definitiva é poesía porque existes ti, lector, concebida tanto como expresión persoal do autor como para voz túa, lector. Pois ambos, ti e o autor, vivides o mesmo abismo do mundo caótico onde as persoas son ninguén, só números, e os protagonistas son as transacións económicas ( por exemplo, a prima de risco), a plusvalía, o mercado…que reflictan a febre fabril e din que son espello da actividade (creativa) humana, desa humanidade condenada á soidade máis atroz, á despersonalización máis absoluta. E onde quedaron o amor, a fraternidade, a solidariedade, a camaradería, a fidelidade (á historia, aos propios valores humanos), a colaboración…?

18.6.12

As visitas aos centros de ensino

Rematei, aínda esta semana, a derradeira visita, por este curso, a distintos centros de ensino para falar dos meus libros ou para realizar algún dos meus espectáculos de animación poética. Non levei a conta do número de centros visitados, pero abofé que foron moitos, atravesando Galicia de punta a punta. Se cadra, o máis esgotador para min, pero tamén o máis divertido e enriquecedor, é que compartín esas visitas con rapaces e rapazas de niveis moi distintos, desde a aulas de infantil, a Primaria, ESO ou Bacharelato. En moitos centros, destaca a visiblemente a implicación do profesorado, que é tan loable que merece un aplauso. A maiores, sobre os meus libros realizáronse numerosos traballos, desde tests, lims, múltiples anotacións nos blogs, vídeos diversos, creación literaria e reescrita a partir de poemas dos meus libros, debuxos, manualidades, etc., ata as propias visitas. Todos eses recursos, por suposto, van ou iranse incorporándose pouco a pouco á miña páxina de recursos didácticos.
Xa que logo, só me queda agradecer o interese e a atención do profesorado e dos rapaces e rapazas de todos os centros que visitei.



Try our slideshow maker at Animoto.






 

11.6.12

Dylan Thomas recitando

Dylan Thomas recitando «Do Not Go Gentle Into That Good Night». O timbre de voz lembra a Novoneyra.
Dylan Thomas sempre foi un poeta polo que sentín especial empatía. En Males de cabeza construín o relato «Cousas do intestino», ambientado en Gales, a partir dos seus versos.

3.6.12

Despedida de Mango por quedar embarazada

Unha traballadora de Mango foi despedida por quedar embarazada. Ela cóntao neste vídeo. A información, que circula polas redes sociais, pode lerse tamén nos medios en papel. O seu irmán puxo en marcha unha campaña en Change.org solicitando a súa readmisión.


1.6.12

Manual para ser poeta

Gústame moito o vídeo realizado polo alumnos de 3º de Primaria do CEIP Infante Felipe de Salvaterra sobre o «Manual para ser poeta», que está no meu libro O meu gato é un poeta. Arredor do libro realizaron, ao longo do curso, un intenso traballo que se pode ver no blog Prac-Tic-Ando-en Primaria.


21.5.12

Vigo, a cidade perdida

Marisú Garrido, unha das coordinadoras do Club de Lectura Sete Vidas, de Espazo Lectura, enviou aos asistentes ao club un enlace sobre a arquitetura viguesa perdida para poder seguir o rastro da cidade en Os fillos do mar, de Pedro Feijoo, a novela que se lerá para a seguinte sesión. Lembro ver este vídeo, ou algún outro parecido, nalgures, hai algún tempo, pero realmente a reconstrución infográfica que se realiza da arquitectura perdida, destrozada, é moi boa. Supoño que o vídeo se basea, inevitablemente, en La ciudad que se perdió, do arquitecto Jaime Garrido.


7.5.12

A marea negra da miña infancia

Caeu nas miñas mans esta imaxe, que gardo tan viva na memoria. Eu era un neno. Foi o Prestige da miña infancia: en 1971 o Policomander deixou unha marea negra na ría de Vigo, cando eu tiña oito anos. A imaxe correspóndese exactamente coa da miña memoria ifantil: unha fileira de soldados, na praia da Madorra, en Panxón, retirando o piche do mar, caldeiro a caldeiro, a través dunha cadea humana.

21.4.12

Únete á rebelión da lectura

Únete á rebelión da lectura. Sentada Lectora, mañá ás 12 h. na Alameda de Gondomar. Colle un libro e ven a Gondomar!


Actuará o grupo Migallas e o coro Cantares do Brión. A actriz e escritora Paula Carballeira e a xornalista e escritora Araceli Gonda lerán o Manifesto a favor da lectura.
Únete á rebelión da lectura.

16.4.12

Ich Geh' Mit Meiner Laterne: a canción da miña infancia



Esta era canción máis esperada da miña infancia no Colexio Alemán de Vigo. Tratábase dunha celebración pola que agardabamos con devoción, xa que ese día os nenos e nenas percorriamos todo o edificio do colexio en fila india, coas luces apagadas e os Laterne prendidos. O edificio estaba situado entre Torrecedeira e Pi i Margal, que daquela se chamaba General Aranda e, anos despois, foi desmontado pedra a pedra, sen que hoxe se saiba moi ben que foi del. Non sei que tiña aquel centro de ensino, unha especie de illa educativa nos últimos anos do franquismo, pero deixounos unha lembranza especial.  Nada que ver co seguinte colexio que pisei para rematar 7º e 8º de EXB, cando se iniciaba a Transición. Eu debín entrar no Colexio Alemán en 1968 ou 1969, en Kindergarten. Alí compartín aula con Helena de Carlos, que tampouco esqueceu ese Vigo. As cousas que penetran a pupila durante a infancia márcannos para sempre.


2.4.12

Luz Verde, curtametraxe sobre 01 AM, de «Cemiterio de elefantes»

Hai xa varios meses que asistín en Vigo á estrea de Luz verde, a curtametraxe baseada en «01 AM», un relato do meu libro Cemiterio de elefantes. O traballo realizado polo equipo de persoas dirixidas por Sara Casal paréceme excelente, e desde aquí quero felicitalas publicamente. Por outra banda, compráceme moito a interpretación que a actriz Dorotea Bárcena, da que sempre admirei o seu traballo, realiza do meu personaxe, así como o soberbio papel que fai César Cambeiro, quen encarna a figura antipática do farmacéutico. Todo o equipo de actores merece un estupendo aplauso e, moi especialmente, todo o equipo técnico o meu recoñecemento polo seu enorme esforzo e polos magníficos resultados obtidos. Parabéns.

26.3.12

«A poesía abre o apetito». Vídeos e recursos sobre «O meu gato é un poeta»

Unha das cuestións que me máis me están a sorprender sobre O meu gato é un poeta é a súa enorme flexibilidade para adaptarse a distintos niveis educativos. Desde Educación Infantil ata 1º da ESO, visitei numerosos centros nos que o libro encaixou en niveis moi diferentes ou distantes.
Aínda que eu poida entender que os destinatarios ideais do libro son os de 3º, 4ª ou 5ª de Primaria, non é menos certo que funciona moi ben en Infantil (os proxectos que levou adiante @MestraPrimaria, e que reproduzo a continuación, demóstrano), pero tampouco é menos certo que funciona moi ben en 6ª de Primaria ou mesmo en 1º da ESO (de feito, visitei alumnado deste curso que o leron e sintonizaron con el nos IES de Valadares, Colexio Mariano, IES de Teis, etc).

«A poesía abre o apetito», vídeo sobre O meu gato é un poeta elaborado por alumnos de 3º de Primaria do CPI Virxe da Saleta en marzo de 2012 (César A., César B., Adrián, Clara, Gabriel, Sara, Alicia, José Manuel, Rocí­o, Belén e Xiana), co profesor Martiño Ramos.


A Poesía abre o apetito para comer from cpivirxedasaleta on Vimeo.


En calquera caso, eu non podo máis que estar agradecido aos fermosos materiais e recursos didácticos que o profesorado está a crear, cos rapaces e rapazas, a partir de O meu gato é un poeta. Un deses recursos é a ficha didáctica elaborada polo Club de Lectura Compatida do CPI do Rosal (descargar) onde estiven de visita esta semana pasada.
Outro recurso co que tamén me agasallaron esta semana foi o vídeo que elaboraron no CPI Virxe da Saleta de Cea (os mesmos que fixeron aquel fermoso vídeo de «A lingua sabe a pan»). E, moi nomeadamente, os traballos que está a levar a cabo a profesora Ana Mariño (@MestraPrimaria), que o ano pasado traballou en Educación Infantil co poema MIAU de «O meu gato é un poeta» e mesmo elaborou unha páxina para presentar no Encuentro de Buenas Prácticas TIC, celebrado no CITA da Fundación Germán Sánchez Ruipérez; e este ano traballa co libro cos seus alumnos de Primaria en Salvaterra de Miño.


Os trabalinguas de O meu gato é un poeta nun vídeo elaborado polo alumnado do C.E.P. Sequelo de Marín durante o curso 2011-2012, co profesor Xosé Pazos.




Vídeo sobre o poema «Miau» de O meu gato é un poeta, elaborado polo alumnado de infantil do CEIP Infante Felipe de Borbón (Salvaterra de Miño) durante o curso 2010-2011, coa profesora Ana Mariño (@MestraPrimaria).




MANUAL PARA SER POETA, por @MestraPrimaria, on PhotoPeach



Vídeo de Duetto Buffo Di Due Gatti, con Montserrat Caballé e Montserrat Martí, empregado no Club de Lectura do CPI do Rosal como apoio para a lectura de O meu gato é un poeta en 2, 3 e 4º de Primaria no Club Lecturas Compartidas. 





Traballando poesías de Fran Alonso, por @MestraPrimaria, on PhotoPeach


Traballando O meu gato é un poeta por @MestraPrimaria, on PhotoPeach


Traballos sobre O meu gato é un poeta, por @MestraPrimaria, on PhotoPeach


13.3.12

Neruda

Hai bastantes anos tradución este poema de Neruda, a petición da revista Terra sen amos. Neruda, o inmortal Neruda. Aproveito para reproducilo en Cabrafanada.


As satrapias

Nixón, Frei e Pinochet
ata hoxe, ata este amargo
mes de setembro
do ano 1973,
con Bordaberry, Garrastazú e Banzer,
hienas voraces
da nosa historia, roedores
das bandeiras conquistadas
con tanto sangue e tanto lume,
enchoupados nas súas herdades,
depredadores infernais,
sátrapas mil veces vendidos
e vendedores, acirrados
polos lobos de Nova York,
máquinas famentas de dores
lixadas no sacrificio
dos seus pobos martirizados,
prostituídos tratantes
do pan e do aire americano,

lameiras, verdugos, fato
de prostibularios caciques,
sen outra lei que a tortura.
E a fame zorregada do pobo.



Santiago de Chile,
15 de setembro de 1973

12.3.12

Entrevistas sobre «Transición» na radio (en mp3)

Das distintas informacións que foron saíndo sobre o meu último poemario, Transición, gustoume moito a estrutura e desenvolvemento da entrevista que me fixeron para o Diario Cultural da Radio Galega, entrevista que se pode escoitar ou descargar en mp3 neste enlace.


Na última semana, tamén o programa La Voz en Espiral, un programa de radio de unha hora semanal sobre poesía que se emite desde Mérida, dedicoulle atención a Transición, na voz do crítico Ramón Nicolás, e na dos presentadores Suso Díaz e Mari Paz.






Na TVG, o programa da Zig Zag entrevistounos hai alguhas semanas a María Lado e mais a min para falar sobre o poemario.

                                    



13.2.12

As marabillas dunha tablet

A través de Mica Bigotes recibo este vídeo sobre as marabillas que fai unha tablet.

8.2.12

Poemas a viva voz

Este venres, María Lado e mais eu, acompañados por Manuel Ángel García, editor de Franouren, presentaremos Transición en Librouro cun recital poético a dúas voces.
Leremos diversos poemas que están incluídos no CD e outros que non o están. Do CD leremos, por exemplo, «Abismo Vigo», un collage sobre a cidade. Se cadra, tamén lemos «Ninguén», un poema que ten moito que ver co meu último libro de narrativa (comezando polo título). Esforzarémonos en lle poñer voz ao cortante «Vivo non vivo», un poema sobre a violencia de xénero. E daremos conta, por exemplo, de «Terrae», que non está incluído no CD.
En calquera caso, aproveito para darlle as grazas a María, que xenerosamente me acompaña, como me acompañou no CD e no limiar do libro.

Mentres tanto, neste enlace poden escoitarse os seguintes poemas de Transición (ou poden descargarse aquí):

Rap sucio de chapapote


Ninguén


Abismo Vigo



Vivo non vivo


O Xe












&, por Antía Otero e Toño Chouza


& from Antía Otero on Vimeo.

7.2.12

Transición, descacougo, bomba cultural e presentación

Xosé Manuel Eyré publicou no seu blog a primeirísima impresión que lle produciu a lectura de Transición, o libro que presento, este venres en Vigo, acompañado de María Lado, cun recital poético este venres na librería Librouro (20 h.).




O desacougo de Fran e a bomba cultural


(...) Que foi rematar a crítica e  poñerme a petiscar no Transición de Fran Alonso. Só lin petiscos, o suficiente para que non me descanse o corpo até lelo enteiro. Lelo e escoitalo, pois canda o poemario vén un cd.
Anuncia Fran que este é un poemario de transición, na súa particular persecución por atopar novos vieiros a súa expresión literaria. Todavía descoñezo até que extremo os atopou ou simplemente até que extremo este Transición, no que se recolle o que habitualmente se denomina poesía dispersa ( por publicacións e foros de varia índole), até que extremo é camiño nesa procura.
En todo caso reconfórtame esa procura de Fran, ese desacougo sinónimo de vida, de vida intelixente fronte á despersonalización, fronte á banalización impulsada desde o poder, desde o poder da Xunta ( de Galicia cada vez menos ) (...)

O himno galego a ritmo de rap. De Pondal ao Puto Coke


Hai un par de días escoitei unha entrevista, que difundín a través de Twitter, con El puto Coke na que dicía que «o himno galego comparte métrica coa última xeración do rap». O himno galego rapeado é un dos temas que inclúe o seu último disco, Coke Céspedes. Agora, novamente a través de Twitter (de @magago e @cokecespedes), descubro o vídeo o «Hino de Galiza». Xenial!

5.2.12

O meu agradecemento a lectores/as e internautas

Hai algún tempo que teño pendentes varios agradecementos a internautas e lectores/as. En primeiro lugar, e malia que mandei un correo persoal, quero darlles as grazas publicamente ás persoas que participaron na campaña viral de Ninguén. En segundo lugar, o meu agradecemento a todos os usuarios de Fervenzas Literarias que votaron a favor de O meu gato é un poeta como mellor libro infantil e xuvenil de 2011. E, en terceiro lugar, a todos os lectores e lectoras que debateron comigo sobre o libro a través da rede, tanto no foro de Fervenzas Literarias como no intenso debate que mantiven no blog de Falemos de lecturas.

4.2.12

Os meus personaxes son un espello de min?


Foro de Fervenzas Literarias (4)
Escollo hoxe a derradeira reflexión para Cabrafanada do encontro que mantiven en decembro con lectores e lectoras de Ninguén, respondendo ás preguntas que me facían. En xaneiro, mantiven outro intenso debate virtual cos lectores do meu libro no Club de Lectura Virtual «Falemos de Lecturas».


—Pois eu creo que ainda que teñamos o "noso" móvil, o "noso" ipod ou o "meu" portátil nunca houbo ata o de agora tanta comunicación entre as persoas. Eu podo contactar hoxe en día con amig@s no estranxeiro que antes seguramente non podería polo costo da telefonía fixa, por poñer un exemplo.
Non queres facer xuizos de valor sobre isto pero creo que en Ninguén si que hai unha certa desafección sobre todos estes aparellos, ainda que seguro ti tamén os utilizas.  Selena


—Intentarei explicarme mellor, porque é certo que é contraditorio (a nosa sociedade é así) e pode parecer confuso. Claro que é verdade que estamos mellor comunicados que nunca. Iso é innegable e, desde o meu punto de vista, constitúe unha bendición. Sempre e cando, claro, que o uso que se lle dea sexa o apropiado. Se todo isto serve para que a cidadanía poida expresarse, relacionarse e comunicarse con liberdade e fluidez, excelente. Se serve para que o poder ou os chamados «mercados» (eufemismo dos multimillonarios do mundo) exerzan un control feudal sobre a cidadanía con novas formas e xeitos tan invisibles que apenas nos decatamos, entón debemos ser extremadamente cautos e poñelo ao descuberto. Eu estou a favor das novas tecnoloxías. Sempre o estiven. Creo profundamente no progreso, pero con ollos críticos. Loxicamente, non se trata de adorar o progreso de seu, senón de que se convertelo nun ben social común con carácter nivelador.

A tecnoloxía facilítanos a vida, que hoxe xa sería impensable sen correo electrónico; sen internet. O meu propio traballo como escritor sería moi fatigoso sen google, recoñézoo. E eu tamén me comunico frecuentamente con persoas que están fisicamente lonxe cunha fluidez impensable hai 15 anos. É unha verdadeira sorte.
Pero, ao mesmo tempo que iso sucede, a sociedade, que é contradictoria, faise moito máis individualista. Eu non teño claro se é bo ou malo, porque tamén estou moldeado así como persoa. Daquela, non podo xulgalo. Estaríame xulgando a min mesmo. Pero creo que é o meu deber como escritor falar diso. Poñelo sobre a mesa. A radical independencia persoal que tod@s reivindicamos tamén trae consigo que cada vez nos custe máis a relación comunitaria, o asociacionismo, o traballo compartido ou comunal. Xa non somos afectos a iso. E cada vez menos. Ademais, as novas tecnoloxías (e os intereses do mercado tamén) inciden en darlle relevancia a ese individualismo. Ese é un debate que, desde a ficción, quero poñer sobre a mesa. Porque é unha circunstancia do meu tempo. E cando escribo, diríxome aos meus contemporáneos. Só intento que a xente o pase ben lendo, que goce e, ademais, provocar a reflexión. Non pretendo que ninguén comparta os meus puntos de vista. Pero si que a xente pense a partir dos debates que propoño, das miradas que lanzo.

Ora, non sei se hai desafección deses aparellos no libro. Se a percibes, é que a hai. Seguro. Pero se a hai, non é miña. É do narrador, que son somos a mesma persoa.

Entón, a ver, que isto é difícil de expresar: a miña visión do mundo está en «Ninguén», sen dúbida. E a miña visión é política, porque calquera visión do mundo o é. Ademais, a miña visión é moi política porque eu lle dou unha importancia crucial á ideoloxía. E iso é inevitable en min. Ora ben, cando digo que eu non quero «facer xuízos de valor» o que quero dicir é que parto sempre dunha actitude de respecto pol@s lector@s. Eu creo profundamente no papel do lector ou lectora para interpretar, analizar, xulgar e sacar as súas propias conclusións, que non teñen por que coincidir coas miñas. En resumo, que non me gusta adoutrinar. Se no libro está a miña ideoloxía presente, non quero impoñerlla a ninguén. E cando escribo, evito iso. Esa non é a miña misión como escritor. Tal e como concibo eu a literatura, eu quero provocar inquedanza, comellón, reflexión, sorrisos, rexeitamento ou identificación. Pero non quero transmitir dogmas de fe. Só historias humanas, quentes, maleables, tan humanas que se sintan na pel. Estou convencido de que as persoas que len o agradecen. Eu nunca digo cal é o camiño. Só ensino o/s camiño/s que vexo.  Eu mesmo, na miña vida cotián, son pouco doutrinario. Ou, cando menos, trato de non selo. Ora, nunca renuncio a unha visión política do mundo, que está conformada por moitas miradas; iso si, ás veces diverxentes, ás veces contraditorias (eu tamén son contraditorio), ás veces interferidas e, case sempre, tanxenciais.

Por outra banda, cando escribo, eu non son Sara. Só trato de poñerme na pel de Sara. Eu non son S. Lonely, pero coñezo xente que se parece moito e intento caracterizar a esas persoas. Eu non son Alone, pero, cando escribo, intento vivir e sufrir coma ela. Tampouco me parezo ao personaxe de Veciños, pero coñezo xente que si se parece e ás veces, en conversas persoais, transmítenme como se sinten. Eu, como escritor, procuro ter bos oídos. Para escoitar o mellor que poida. Se cadra parézome un pouco máis ao escritor do derradeiro relato, pero nin sequera son eu. Só me parezo algo. O narrador que emprego en cada caso (que son moi distintos entre si), e que sempre tenta mergullarse na pel dos distintos personaxes, é o que pode sentir esa certa desafección da que falas. Eu, creo que non.
Espero que che aclarase algo.
Grazas e un saúdo
Fran Alonso