Carta a unha muller maltratada

Non a vin ata hoxe, porque non toda a prensa chega ao Val Miñor, pero onte, o Diario de Pontevedra publicou unha carta a unha muller maltratada, que escribín a petición da xornalista Sara Vila. Canda a miña, publicaronse tamén cartas de María Xosé Queizán, Agustín Fernández Paz, María Reimóndez, Ramón Nicolás e Teresa Moure.

Se che son sincero, non sei como comezar esta carta. Cando a leas, non quero semellar compasivo, ridículo, falso, moralizante, ficticio ou vanal. E resulta tan doado caer nesas ou peores trampas! Por iso titubeo. Por iso dubido tanto, agora. Porque é moi, moi, moi díficil atopar as palabras que me poidan aproximar á verdade do teu sufrimento. Son consciente, e por iso non sei que dicirche. 

Sabes?, teño a sensación de que diante de ti, diante da dor inmensa dunha muller maltratada, as palabras non abondan. As palabras non son quen de dar conta da túa angustia. Para cada liña, para cada renglón, procuro as máis axeitadas. Míroas, percórroas a modo, coa lingua, co pensamento. Busco desesperadamente as que me axuden a dirixirme a ti, a construír todo o que viviches, o que vives, o que quedará incrustado no pozo dos teus ollos para sempre. E súo, porque non dou atopado as palabras. Síntome ridículo, porque o único que fago é darlles voltas para tentar captar o calado da túa dor, para procurar comprender algo que só se enxerga cando se vive.  

Hai uns anos, escribín un libro de relatos protagonizado por mulleres. Titulábase Cartas de amor e, malia o título, o amor que move as protagonistas case sempre é imposible. E, sabes por que é imposible? Porque as mulleres que habitan o libro viven circunstancias desesperadas, circunstancias extremadamente duras: a prostitución ou a marxinación social; son vítimas da guerra ou da probreza; son mulleres desprazadas, fuxitivas. Cando escribín o libro, pensei na posibilidade de abordar tamén a violencia de xénero. E, sabes por que non o fixen? Porque non fun quen. Porque, coma hoxe, non atopaba as palabras para unha dor coma a túa. Ese foi un dos meus fracasos no libro. Non se ve, porque é un fracaso ausente. Pero eu seino e, coma tal, lévoo dentro de min.   

Hoxe, coma daquela, busco desesperadamente algunhas palabras que me axuden a escribir esta carta para ti. E súo, porque non as atopo. Paréceme extremadamente difícil. Difícil?, pregúntome a min mesmo con ironía. Dificil, repróchome, é vivir abouxada polo eco brutal do silencio, día a día, dese silencio violento que se constrúe tamén con palabras. Pero, con que palabras? Son escritor, dígome, adiante: escribe! E non me sae. Néganse. As palabras, néganse. E, de súpeto, nesa negación creo entender algo, porque descubro que é unha palabra na que reside a verdade: Negación. Dígoa en alto: Negación. Bérroa: Negación. É a única palabra que non che roubaron: negación. Tamén é a única que asolaga a miña escrita. Cunha soa palabra, non podo escribirche. Síntome un escritor cego. Non vexo nada. Só o baleiro. A Negación.  

Sabes? Houbo un filósofo que se chamaba Adorno que dixo que despois do sucedido en Auschwitz a poesía era imposible. Se cadra, é semellante ao que me sucede coas palabras ante ti. Quedo mudo. Por iso non sei expresar a magnitude do teu sufrimento. Se tivese que escribirlle a el, en cambio, o lume prendería cada letra.  

Se tivese que escribirlle a el, ao que comete un dos actos máis cobardes, miserables e indignos de cantos existen, incendiaríaseme a gorxa e queimaríalle a súa pel de serpe velenosa que muda en función da persoa que ten diante. Deixaríalle ao descuberto ese tecido celular violento, ruín, impasible, destrutor que agacha baixo a epiderme.  

A ti, en cambio, só me atrevo a dicirche unha cousa: non te deixes enganar. Porque, se el actúa, as palabras non abondan para identificar o teu sufrimento.