29.11.10

O galego na prensa

Isto dicía eu en 1993 nunha intervención pública sobre o galego na prensa:

A situación da lingua galega na prensa cómpre enmarcala no contexto de desgaleguización que padece a nosa prensa, sempre máis atenta á realidade cultural de fóra que á nosa propia. De feito, a cultura galega poucas veces é referencia para os xornalistas, que á hora de citar exemplos prefiren facelo a través da peneira cultural madrileña (cando se citan pintores, sociólogos, médicos, escritores, libros determinados, ou mesmo ambientes ou institucións os xornalistas galegos amárranse ós mesmos exemplos ós que acode un xornalista madrileño, sen botar man case nunca das nosas propias referencias culturais) ás veces intencionadamente e ás veces por descoñecemento ou falta de concienciación.


¿Que cambiou hoxe, en 2010?
A actitude dos xornalistas é moito máis positiva que en 1993. En cambio, a utilización ou non da lingua galega converteuse nunha cuestión estratéxica para os medios, con moito máis peso político do que tiña. O seu uso depende moito menos dos xornalistas e moito máis do poder que os controla.

22.11.10

Merca libros, merca Nadal

Esta información chegoume do Clúster Libro (da edición, librerías e comercialización de Galicia. Reprodúzoo.

9.11.10

A intifada dos saharauís

Ante a súa actualidade estes día, reproduzo en Cabrafanada o artigo de opinión que publique en A Nosa Terra a principios de ano. Incide na importancia da rebelión nas zonas ocupadas. Hoxe por hoxe, é a única via, a través do conflito, para saír do conflito.

Saharauís

A folga de fame de Aminatu Haidar sacou á luz publica un conflito esquecido e enquistado, que durante 35 anos imprimiu sobre o corpo dos saharauís a condición, case eterna, de refuxiados. Pero, ademais, sacou á luz pública outra cuestión: unha resolución satisfactoria da ocupación non vai chegar nunca grazas aos pacientes esforzos dos refuxiados senón, máis ben, grazas á difícil resistencia dos saharauís que viven en territorio ocupado.
Para volver a atopar na prensa internacional certo eco da causa hai que remontarse á intifada do ano 2005. A intifada, por certo, sempre existiu e sigue existindo, nas zonas ocupadas por Marrocos, aínda que con dificultades, cun xigantesco control policial e cunha estrita lei de silencio mediático. A do silencio é a tónica habitual da loita dun pobo nómada, confinado a vivir en condicións precarias nos campamentos de refuxiados e represaliado, perseguido e marxinado nas zonas ocupadas. En realidade, os saharauís, loitan polo seu dereito a existir. Por iso non se apagou aínda a súa resistencia e é moi difícil que se apague.
As cousas cambiaron moito, con todo, nos campamentos. A estratexia marroquina de dilatar o conflito no tempo está a dar algúns resultados: medrou considerablemente a desesperanza, existe certa desconexión das novas xeracións coa causa e o país, moitos saharauís buscan alternativas fóra… A maiores, o programa Vacacións en Paz creou tensións e desigualdades en Tinduf debido á solidariedade mal entendida e incidiu demasiado na colaboración humanitaria esquecendo o compromiso político nun conflito que é estritamente político.
Sen dúbida, hoxe máis que nunca, a esperanza está na resistencia e na rebelión das propias zonas ocupadas.

Fran Alonso

8.11.10

O mendigo de Cidades

No ano 1998 escribín para a Revista Bravú este texto sobre un mendigo de longas barbas –chamado Xosé– que daquela vagaba polas rúas de Vigo cuberto sempre cun impermeable amarelo. Cando eu servía mesas no restaurante Garabelos, propiedade de meu pai, servíalle un café cada mañá, pois a primeira hora acudía a almorzar ao noso abeiro. Nel está inspirado o poema "Teño un amigo que dorme", do meu libro Cidades, que tan fermoso aparece no documental "Os ollos da cidade", de Lara Barcelos, que reproduzo abaixo.

Xosé Sen Pasado

A barba revolta, abundante, canosa, unida ao cabelo que se lle dispara en ciclón. A fronte engurrada, coroada por unha cinta ancha que lle amarra os pelos. Os ollos afundidos. A mirada profunda, entrañable. A conversa racional, extremadamente radicional. Tan racional que perde o sentido por exceso de pureza. ¿Quen é este home? O seu nome é Xosé. A súa vivenda, a rúa. O seu refuxio, o porto. O seu amor, un can e un café con leite con moito azucre. Xosé carece de pasado. Un día borrouno do seu disco duro para sempre. En Vigo todo case o mundo o coñece de cruzalo polas rúas. Moi pouca xente sabe como se chama. Moi pouca fala con el. Hai quen aventura datos sobre a súa procedencia. Hai quen lle tece historias que cosen unha lenda. ¿Quen é? Simplemente, un dos vagamundos anónimos máis coñecidos da cidade. ¿De onde vén? De calquera sitio a onde Paco Lobatón nunca poderá chegar. Afortunadamente.

2.11.10

Cabo Silleiro

Cabo Silleiro. Unha das xeografías da miña infancia. O bruar do faro é a canción que eu escoitaba todas as noites ao me deitar, nas noites de néboa.