Manila

Como adoita suceder no trópico, ás seis e media a noite deita o seu alento de escuridade sobre Manila. O bafo da calor tropical, que permanece apegado ás ruas, ás casas e ás xentes, mantense case coa mesma intensidade que durante o día. Manila é un enorme barco de bambú que flota entre o Oceano Índico e o Pacífico. Cos seus 12 millons de habitantes (oficiais), hai unha Manila en cada rúa, en cada esquina, en cada un dos seus barrios xigantescos. De mañá, o ceo filipino abrese á luz e deixa ver as tripas dunha urbe onde a miseria máis terrible, en Quiapo, en Tondo, convive coa opulencia ostentosa de Makati, o barrio financeiro. O viaxeiro degusta en Manila un constante sabor agridoce onde se mistura a pobreza, o azucre, o mango, a vitalidade, a subsistencia, a desgracia, o mar, a humidade... As súas desproporcionadas medidas, inhumanas, fan dela unha cidade permanentemente atascada e fortemente contaminada que, aínda así, non da agachado a insobornable calidez dos seus habitantes. Manila é un punto de luz esquecido no mapa dun planeta gobernado polo narcisimo. Desde Manila, onde nestes momentos escribo, Cabrafanada deixase embargar pola humidade pengañenta deste país duro e doce coma o coco.