Informática

A nosa é unha sociedade profundamente tecnolóxica. A contemporaneidade occidental confórmase, de xeito inevitable, a través da tecnoloxía. Por sorte, a sociedade tecnolóxica benefícianos, porque en moitos sentidos as súas prestacións apórtannos unha boa dose de liberdade. Tamén é certo (e de aí poderían proceder os totalitarismos do futuro) que unha sociedade tecnoloxizada é unha sociedade susceptible de ser permanentemente controlada e, sobre todo, discreta e sixilosamente vixiada.

Outras veces, o problema é que cando a tecnoloxía está sometida ás leis do mercado, estas instauran a súa tiranía, que ten moito máis que ver coa ansia de facturación das grandes multinacionais que coas propias necesidades da cidadanía. É o que está a pasar cos usuarios dos ordenadores, sometidos a unha ditadura consumista, moito máis acusada no ámbito laboral que no doméstico.
A proba de que vivimos baixo o ditado dunhas leis de mercado que operan contra nós está na vida fugaz que teñen os ordenadores persoais. Calquera persoa que adquira un ordenador (por moito diñeiro que invista nel) ten que saber que ao cabo de cinco anos ese aparato será considerado vello e mesmo obsoleto. Esa consideración nada ten que ver co seu funcionamento, pois adoitan ser máquinas excelentes, produto da precisión tecnolóxica actual. O feito de que un ordenador quede obsoleto en cinco anos (cando, con seguridade, funcionaría durante moitos anos máis sen merma das súas prestacións) está directamente relacionado coa voraz renovación industrial do software con fins comerciais. Os programas son redeseñados constantemente, en realidade con melloras escasamente perceptibles, pero con propiedades que os fan moito máis pesados, de forma que as novas versións requiren ordenadores con moita máis memoria. As multinacionais da informática introducen rapidamente estas novas versións no mercado, de tal xeito que obrigan ao usuario a renovarse se quere traballar nun sistema compatible co seu contorno.
E entanto esta voráxine do derroche nos obriga a botar ao lixo magníficas máquinas, non existe ningún Tribunal da Libre Competencia que sexa quen de pararlle os pés á perversión insaciable das multinacionais.