Un dos poemas máis reproducidos e musicados do século XX, La tarara, de Lorca, en dúas versións moi distintas. A primeira, por unha banda desaparecida pola que sempre sentín especial devoción, Canallas.
A segunda, unha versión en que se funden unha soprano e unha guitarra flamenca. Espectacular. No segundo caso inclúo o enlace, porque non permite insertar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario