Os romanos dicían que nelas habitaban os deuses. Desde alí, nesa confusión que se produce entre a auga e o ceo, sentíanse máis perto do sol. As Illas Cíes son a boca da Ría de Vigo. A boca, e o seu sorriso. Desde a cidade, pode verse a inmensa silueta do arquipélago, como unha balea durmida, vixiando a entrada ao mar vigués e sorrindo cara a urbe. Nas Cíes, as augas son de cristal e prata, esas «ondas do mar de Vigo» que cantou Martín Códax no século XIII. No outro extremo da Ría, onde esta remata terra adentro, outra illa, a de San Simón, triste penitenciaria durante o franquismo, amosa aínda as sabas vexetais coas que arrolou unha das alfaias da literatura universal: a cantiga de Meendiño.
Monteagudo, Illa do Faro e San Martiño: eses son os nomes das tres illas que conforman o arquipélago das Cíes. Bosques, areais, acantilados, praias (unha delas nudista), un lago de auga salgada, dunas e grutas debuxan unha paisaxe que é Parque Natural desde 1980 e Parque Nacional desde 2002. A area é branca, a cor da auga milagrosa e os fondos mariños hipnotizantes. E, como legado, os deuses deixaron unha reserva de flora e fauna, sobre todo aves mariñas. A unha hora de travesía en barco desde Vigo, con servicios turísticos mínimos, o viaxeiro entrégase, lidibinoso, ao paraíso.
Ningún comentario:
Non se permiten novos comentarios.