Flashes de Vigo

Samil coas Cíes ao fondo
Á noitiña, en Samil o mar convértese nun dondo pano de prata que estira os seus dedos cara ás Cíes.

Rúa Urzáiz
A rúa Urzáiz, un dos principais nervios urbanos de Vigo, dedicada á memoria do relevante político da cidade, conxuga actualidade e tradición e redescobre a súa identidade a partir dunha nova fisonomía.

A alameda
Cunha carta baixo o brazo, atravesando ese pequeno pulmón verde que é a Praza de Compostela, conexión entre a beiramar e o corazón da cidade, alguén se dirixe ao remodelado edificio de Correos, de Gómez Román.

O Sireno
O Sireno de Leiro, mergullado nos fondos de Rande, pescuda entre os galeóns afundidos os fabulosos tesouros procedentes das Indias que en 1702 o mar da nosa ría enguliu nos seus intestinos para sempre.

Encrucillada
Coa súa luz láctea, a lúa irradia a confluencia de Urzáiz, Colón e Príncipe, un lugar aberto que recuperou para o seu embigo a farola centenaria, fundida nos talleres El Nervión, que deseñara Jenaro de la Fuente.

Xardíns de Quiñones de León
Os cativos enredan entre os labirintos de buxos que exhiben os xardíns do espléndido Pazo Quiñones de León, edificado en Castrelos no século XVII. Os xardíns do pazo son un agasallo para os sentidos.

As Avenidas
Entre Luís Taboada e Montero Ríos sorpréndenos o brillo da arquitectura contemporánea, dialogando cos máis fermosos edificios históricos
e creando, para Vigo, novos espazos de referencia.

Os mariñeiros da Gran Vía
Esforzados e desbordantes, os mariñeiros da obra escultórica de Ramón Conde reinventan, arrastrando as redes, os volumes urbanos que gobernan a confluencia da Gran Vía con Urzáiz.

Bouzas
A pérgola deseñada por Jenaro de la Fuente en 1928 redimensiona agora a Alameda e o seu entrañable sabor marítimo, atraendo os arrecendos oceánicos do seu casco vello. O último sol da tardiña agarima en Bouzas o sorriso dun neno.

Rande
As embarcacións deportivas serpentean con amabilidade no escenario natural da Ría de Vigo, atravesando a ponte de Rande, un dos símbolos da cidade, e conquistando o lugar ao que viaxara o Capitán Nemo.
Coa forza da tormenta, o ceo eléctrico de Rande ábrelle á cidade as portas do milenio.

O Areal
No Areal respira unha rúa inventada polas factorías de salgadura e a aparición dos primeiros edificios burgueses, que definen aínda hoxe a súa identidade.

A Praza da Estrela
A escultura do Nadador, de Francisco Leiro, amplía, co seu xigantismo, a superficie da Praza da Estrela e define e pecha a vocación atlántica desta cidade aberta, dinámica e salgada que é Vigo.

Beiramar
A luz do mencer prende no porto a enerxía anónima e colectiva que modelou a identidade viguesa.
Baixo o ceo inflamado, a gran urbe espreguízase ao longo da ría.
No Berbés, a desaparecida sombra das redeiras tómalle o pulso ao mar desde un familiar arrecendo a salitre e sardiña.

Castrelos
Os ventos do outono arrastran, morriñentos, as primeiras chuvias sobre Castrelos.

Praza da Constitución
Ese sabor de cidade antiga e familiar agroma na Praza da Constitución.

Praza Elípica
O futuro abre novos espazos, con formas de vangarda e elipse, no corazón arrítmico da Praza Francisco Fernández del Riego.

Praza da Industria
As palpables texturas e estruturas dunha cidade que traballa teñen a rugosidade da corda e do cemento.

Rúa do Príncipe
O antigo corazón da cidade, entre atascado e entolecido, da bombea a súa fachendosa contabilidade con desesperación.