Debeu ser unha muller dunha forte personalidade, dunha vontade inquebrantable e dun carácter arrebatado. De feito, a súa poesía é tan arrebatada como arriscada, tan silenciosa como locuaz, e por veces tan extraordinaria como deslumbrante. Eu, a verdade, non podo dar por válidas as afirmacións de Uxío Novoneyra de que comezou a escribir a partir de 1957, cando xa vivía no Courel. Se cadra comezou moito antes, e Novoneyra nin sequera o soubo. Pero, en todo, caso, se non foi así, esta muller xa escribía case desde nena cada vez que miraba, cada vez que pensaba, cada vez que reflexionaba e cada vez que lía. A súa escrita supón unha actitude vital ante a existencia, tan profunda, tan arraigada na súa persoa que, en casos como o seu, vida e palabra, vida e escrita, son decidamente indisociables. Pagou o pato de ser muller, sen dúbida, e de contrario a súa obra sería moito máis extensa e moito máis recoñecida. De feito, custoulle atopar un editor para o único libro que viu publicado en vida. Conseguiuno coa axuda inestimable de Uxío. Pero, en todo caso, levaba a escrita tan interiorizada, tan diluída no seu sangue, que ela mesma era pura palabra, palabra no tempo (nese tempo sobre o que reflexionou con tanto acerto), e a súa palabra hoxe volve a nós, a través do tempo (sobre todo desde o seu, inequivocamente, mellor libro, Verba que comeza), e retorna con toda a potencia e a agudeza que ela encarnaba.
María Mariño foi escritora a pesar do seu tempo, e iso dío todo dela, do seu carácter e da súa ineludible vocación.
Un poema de María Mariño cantado por Uxía.
Ningún comentario:
Non se permiten novos comentarios.