A patrulla na estrada

Era xa noite pecha cando nos deron o alto. Empuñaban metralletas coas que facían sinais para que nos detivesemos. Botámonos a unha beira da estrada. Parecía unha patrulla militar, de cinco ou seis soldados moi noviños. Con aire autoritario, tres deles entraron no furgón pola porta lateral. Observáronnos detidamente e puxéronse a remexer ó tempo que nos facían preguntas. Estaban bébedos. Un deles, de ollos enroxecidos, revolvíao todo con violencia. Botounos fóra a berros e saíu detrás nosa. Os seus compañeiros miraron divertidos para nós. Empuxáronnos contra o lateral da furgoneta, de brazos e pernas abertas. Pensei na nena, que estaba completamente durmida na liteira superior. Colocáronnos as metralletas sobre o costado e logo de cachearnos deixáronnos estar. O máis bébedo, de cara triste, ollou con desprecio para nós e volveu entrar no furgón. Supuxen que os seus compañeiros, dentro, estarían roubando a pracer. Decidinme a entrar detrás del. Puxérano todo patas arriba. Cando lle indiquei, suplicante, que a nena durmía na liteira superior, bateu na madeira coa culata da metralleta, espertándoa. Logo dirixiuse á parte dianteira e remexeu entre as cintas de música. De súpeto brilláronlle os ollos e debuxóuselle un estraño sorriso nos beizos. Era unha vella casete de Julio Iglesias. Meteuna no peto e abandonou a furgona asubiando e fumando. Os outros seguírono. Da liteira chegaba a voz da nena: «Quero mexar».