Os responsables políticos do novo Plan de Normalización Lingüística insisten reiteradamente en que o galego ten que ser unha lingua “amable”. Nesa “amabilidade” teiman tamén algunhas voces de comentaristas que se expresan sempre en castelán. Eu, por suposto, estou convencido de que ningunha política lingüística pode ser nunca plantexada en termos de confrontación; e tamén sei, como filólogo, que as linguas, salvando os tópicos, non poden ser “amables”, pois esa é unha cualidade humana da que as linguas carecen. Potencialmente, todas as linguas son exactamente iguais e somos as persoas as que lles imprimimos os nosos valores e as nosa ideoloxía. Pero xa que se insiste tanto na necesidade desa “amabilidade” do galego, quixera dicir que a min, como galego-falante, me gustaría observar tamén a personificación da amabilidade na outra lingua, o castelán, coa que convivimos día a día, por veces invandínonos espacios aos galego-falantes que non existen para a lingua galega. Esa sensación de invasión, francamente, eu nunca a sentín ao revés, é dicir, cando era castelán-falante, lingua na que fun educado.
Así que, se puidese sumarme a esa equivocación de atribuirlle cualidades humanas a unha lingua, diría que me gustaría que o castelán fose máis amable comigo, por exemplo, no ámbito da banca; ou no ámbito xudicial; ou no ámbito da informática; ou cando a publicidade me apabulla en castelán, incluso na TVG; ou cando vexo que ninguén se atreve a presentar o seu currículo vitae en galego por medo a ser rexeitado no mercado laboral; ou cando só atopo vídeos e DVDs en castelán pero non en galego para as miñas fillas; ou cando, e isto é moitísimo máis grave, me vexo na obriga, como me sucedeu, de cambiar a miña filla, galegofalante, de centro escolar, porque lle tocou unha profesora galegofóbica, que incumpre as súas obrigas docentes sen que a Consellería de Educación, compracida no marco desta escola desgaleguizadora, faga nada por evitalo.
E gustaríame que o castelán fose máis amable comigo cando cos seus sons se afirma, a estas alturas da historia, que o galego non é válido como lingua de cultura nin como lingua de valor universal. E é que, como dicía Octavio Paz, hai quen é cosmopolita vivindo nunha aldea dos Andes e hai quen é un perfecto provinciano vivindo no corazón de Nova York.
O artigo publicouse integramente pero sen o derradeiro parágrafo. Todo sigue igual. Seica non pasan os anos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario