Paréceme un problema tan sumamente grave e tan profundamente doloroso, dunha dimensión tan xigantesca, que sinto o constante perigo de expresar ideas banais, de quedarme no obvio, de non ser quen de traspasar o máis superficial, de non ir máis alá do tópico.
Así o expresei, literariamente, naquela Carta a unha muller maltratada que escribín en 2012 a petición de Sara Vila, xornalita do Diario de Pontevedra.
En consecuencia, hoxe, Día Internacional Contra a Violencia de Xénero, prefiro reproducir o poema «vivo non vivo en paz viva», publicado no meu libro Transición (2011). O poema aborda a brutalidade da violencia de xénero, desde a creación poética, botando man dunha brusca ruptura do ritmo, da palabra e da sintaxe que procura un paralelismo coa propia violencia real.
vivo non vivo en paz viva
denigrada muller na oblicua dor
do teu corpo vivo
non vivo en paz
cando a eclipse te afunde na heca
tombe o teu corpo con mans de ma
cho vivo non vivo en paz vivo
morto vivo a morte viva
en corpo propio
muller diana da histo
ria como residuo
a paz imposible vive en ti
vivo non vivo en paz ela
sepulcro condena lousa mal
pende que pende fende tra
po espera que nega corpo vive to
do cando eclipse anal te afunde dor
pene que pene sistemas
cu linos e relinos no teu cor
po escrito teu xordo vivo
non vivo en paz viva
con rabia de labio en rabia
de femia túa ti futuro teu escrito
na pel papel pulverizada en teu
de ti e volvo bile de vida viva
de viva paz a prol
en ti mu
ller
Ningún comentario:
Publicar un comentario