Blogpoemas (2): Carlos Drummond de Andrade

Dou luz a unha nova tradución, que tamén realizara hai algún tempo: dous poemas de Sentimento do mundo, de Carlos Drummond de Andrade, un dos poetas máis recoñecidos do ámbito lusófono. Por certo, o seu poema "No medio do camiño" preside e inspira Longa noite de pedra, de Celso Emilio Ferreiro.





Elexia 1936

Traballas sen alegría para un mundo caduco,
onde as formas e as nacións non ofrecen ningún exemplo
Praticas laboriosamente os xestos universais,
sentes calor e frio, falta diñeiro, fame e desexo sexual.

Heroes enchen os parques da cidade en que te arrastras,
e preconizan a virtude, a renuncia, o sangue frío, a concepción.
Á noite, se poalla, abren paraugas de bronce
ou recóllense aos volumes de sinistras bibliotecas.

Amas a noite polo poder de aniquilamento que encerra
e sabes que, durmindo, os problemas te dispensan de morrer.
Mais o terrible espertar proba a existencia da Gran Máquina
e devólvete, diminuto, ante indecifrables palmeiras.

Camiñas entre mortos e con eles conversas
sobre cousas do tempo futuro e asuntos do espírito.
A literatura estragou as túas mellores horas de amor.
Ao telefono perdeches moito, moitísimo tempo de sementar.

Corazón fachendoso, tes presa por confesar a túa derrota
e adiar para outro século a felicidade colectiva.
Aceptas a chuvia, a guerra, o desemprego e a inxusta distribución
porque non podes, ti só, dinamitar a illa de Manhattan.



Poema da necesidade

É preciso casar a Xoán,
é preciso soportar a Antón,
é preciso odiar a Melquíades,
é preciso sustituirnos a todos nós

É preciso salvar o país,
é preciso crer en Deus,
é preciso pagar as débedas,
é preciso mercar unha radio,
é preciso esquecer a fulana.

É preciso estudar volapuque,
é preciso estar sempre bébedo
é preciso ler a Baudelaire,
é preciso coller as flores
das que falan vellos autores.

É preciso vivir cos homes,
é preciso non asasinalos,
é preciso tener manos pálidas
é precisa a FIN DO MUNDO.