Continúo extractando a entrevista a Joaquim Arenas.
—En Cataluña existen certos grupos contrarios á inmersión. ¿Cal é a súa importancia?
—Non se pode falar de núcleos. Son un certo número de persoas, absolutamente minoritarios, que conectaron con estes círculos intelectuais reaccionarios da capital do estado, que descubriron que certos medios de comunicación da capital os recibían cos brazos abertos, e que dispoñen dun certo asesor xurídico cunha historia proverbial contra o catalán. O preocupante non é, polo tanto, que existan estes grupos, que teñen dereito a existir, e que se queren o ensino en castelán na primeira ensinanza débeno ter, como di o estatuto, senón que o problema está en que estes grupos tiveron unha resonancia desproporcionada nesa prensa que antes citei, e isto supuxo dar unha imaxe de Cataluña absolutamente equívoca.
—Se cadra hoxe en día convén afondar no espírito de superación do bilingüismo.
—O bilingüismo, dito así, bilingüismo en español, non lle interesa a ninguén. Tan só ós que o defenden. ¿Por que? Porque neste tipo de bilinguismo considérase que tódalas comunidades que teñen lingua propia han de ter bilinguismo unidireccional cara ó castelán. Daquela, cando se fala de bilinguismo en español debemos esquecer este termo. Se falásemos de bilinguism en catalán, a cousa cambia, porque nós entendemos o bilingüismo como coñecemento de linguas: desexamos ser plurilingües, como os europeos. O que busca o bilinguism é bo. Pero o bilingüismo pretendido é un engano. A miña opinión persoal é que cómpre abandonar o concepto bilingüismo, que está caduco. Habemos construír un futuro plurilingüe partindo dunha lingua como punto de referencia, que sexa de cultura e expresión, básica, e que tódalas demais dependan desta lingua. Dito doutra maneira, e para que se entenda ben, hemos ser monolingues coa aprendizaxe doutras linguas. Así e todo, que conste que isto é unha reflexión persoal que eu non aplico no meu traballo.
Ningún comentario:
Non se permiten novos comentarios.