7.1.09
Léolo
Declarei hai tempo nunha entrevista que esta era a mellor película dos últimos setecentos ou oitocentos anos. Reafírmome. Lástima que o seu director, Jean-Claude Lauzón non poida facer máis, porque se matou nun accidente de aviación. O seu eco brutal resoa nas páxinas de Males de cabeza e Subversións como un estigma (marabilloso) do que non son quen de librarme.
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Volvina ver hai ano e medio e segue sendo especialmente perturbadora e fermosísima, a pesares do que conta. Non se pode esquecer as imaxes coa música de Tom Waits (Cold cold ground) ou o recitado de Rejean Ducharme (eu coñecín da ¿existencia? deste escritos mergullándome nos contidos da plícula).
ResponderEliminar