Palestina

Ao asesino: "Se vises o rostro da víctima
teríalo pensado, lembrarías a túa nai na camara
de gas, liberaríaste da razón do fusíl
e cambiarías de idea: ¡así se recobra a identidade!


A outro asasino: Se lle deses ao feto
trinta días, cambiarían os prognósticos:
remataría a ocupación e ese bebé
non lembraría o tempo do sitio,
medraría san e sería un mozo
que iría ao instituto cunha das túas fillas,
e estudarían a historia da Asia antiga,
e xuntos caerían nas mallas do amor
e enxendrarían unha nena (que sería xudea de nacemento).
Así que dime: ¿que estás a facer?
¿Convertindo a túa filla en viúva
e a túa neta en orfa?
¿Que foi da túa familia errante
e como liquidaches tres paxaros dun tiro?


Á morte: Sabemos de que tanque
viñeches. Sabemos que queres. Dá a volta
a medio facer. Descúlpate ante soldados e oficiais,
dilles: descubríronme dous noivos axexándoos.
dubidei, e devolvín a noiva
cos seus... desfeita en pranto.


A paz é a elexía a un mozo co corazón destrozado polo lunar
dunha muller, non por unha bala ou por unha bomba.


Mahmud Darwix (2002)




Aquí permaneceremos
sobre os vosos peitos coma un muro,
famentos, sedentos, desafiándovoos,
recitando poemas,
enchendo as rúas coa nosa carraxe e a nosa protesta,
enchendo as cadeas co noso orgullo
e facendo que os nosos fillos unha e outra vez
enxendren xeracións vingadoras.


Porque non tezo a lá
porque a diario son víctima
de ordes de detención
e a miña casa branco das visitas da policía
para rexistrar e "limpar",
porque non podo mercar unha folla de papel,
gravarei todos os meus segredos
nunha oliveira
no patio da miña casa.
Gravarei a miña historia
e os capítulos da miña traxedia
e as miñas queixas
na laranxeira e nas tumbas dos meus mortos.
Gravarei o número do recibo
da nosa terra expoliada
e o lugar da miña aldea e os seus lindes
e as casas dinamitadas
e as miñas árbores derrubadas
e cada flor do campo esmagada
e os nomes dos que foron mestres
en consumir os meus nervios e o meu alento,
e o nome das cadeas
e de todo tipo de esposas
que amarraron as miñas mans
e o historial dos meus gardiáns
e cada insulto que me guindaron á cara.
Gravarei: "Kafr Qasim, non esquezo".
Gravarei: "Deir Yasin, a túa lembranza prendeu en min"
Gravarei: "Chegamos ao cumio do drama,
a nosa traxedia rillou en nós
pero
chegamos ao cumio".
Gravarei todo o que me conta o sol
e o que me susurra a lúa
e o que me conta unha laverca
onda o pozo que os amantes abandonaron.
Para lembrar
seguirei sen descando gravando
todos os capítulos da miña traxedia
e todas as etapas do desastre
desde o principio até o fin.
Alá, nunha oliveira
no patio da miña casa.

Tawfiq Zayyad (1978)