«Escribir desde unha actitude atenta ao que é contemporáneo obriga a repensar moitas cousas»

Reproduzo neste post a entrevista comigo sobre O meu gato é un poeta que se inclúe no final do libro, característica de todos os títulos da colección Sopa de Libros. A entrevista tamén se pode descargar en versión de pdf.


—¿Como descubriu vostede que o seu gato é poeta?
Decateime porque vin que miañaba dun xeito moi especial, porque xogaba coas palabras, porque lle gustaba divertirse coa lingua, porque descubriu que coa poesía podía dicir as cousas doutro xeito, menos convencional, máis persoal, moito máis profundo.

—Este é un libro de poesía, pero un libro distinto ¿non?
Simplemente se trata dun libro que pretende trans­­mitir a poesía dun xeito lúdico, divertido e, sobre todo, accesible para os lectores e lectoras. Está ideado coma se fose un xogo ou un obradoiro. Trata o feito poético como algo próximo, persoal e, sobre todo, desmitificado. O meu gato é un poeta bota man da fusión de xéneros literario a través da reflexión, da poesía visual, dos xogos de palabras, da interacción, dos caligramas, da narración, da música, das novas tecnoloxías para conseguir unha proposta poética fresca e divertida.
Quería escribir algo distinto de Cidades, o meu anterior libro de poesía infantil.

—¿Cre que falla o xeito de transmitirmos a poesía?
Estou convencido de que desde a escrita e desde a escola debemos mudar o noso xeito de nos achegar ao feito poético.

—¿Que teñen que ver os globos coa poesía?
Para os nenos, un globo voando no ceo é unha fer­mosa imaxe poética. Esa imaxe ten un enorme poder comparativo, como metáfora para entender a propia poesía, se equiparamos os globos e as pa­la­bras.

—O meu gato é un poeta é un libro que se prolonga en internet ¿Por que?
Porque escribir desde unha actitude atenta ao que é contemporáneo obriga a repensar moitas cousas e unha delas é o propio papel que teñen as novas tec­noloxías e o seu posible aproveitamento no rol tradi­cional que xoga o libro diante do lector. E moito máis cando estamos a falar das xeracións máis novas. Trátase tamén de redefinir novos espazos para a creación literaria que van máis aló do propio papel.

—¿Por que o libro vai acompañado dun disco?
O disco penseino como unha parte do libro capaz de enri­quecer o texto. Trátase dun recurso que mes­tura distintas artes e amplía ante os lectores a súa visión da poesía, permitíndolles abor­­­dar novas di­men­sións e agrandando a súa percep­ción sensorial. A música compúxoa Xurxo Souto, a quen lle estou moi agradecido polo seu traballo e a súa enorme con­tri­bución. Sen el, o disco non sería posi­ble.

—As ilustracións deste libro tampouco son habi­tuais: están feitas con tipografías polo propio autor. ¿Tamén é vostede ilustrador?
Non, desde logo que non. Por desgraza, a de ilus­trar é unha capacidade da que carezo. A miña inter­vención neste libro é total porque é un libro concibido globalmente, e abrangue tamén as ilustracións, é cer­to, pero son ilustración tipográficas, feitas con pic­togramas tipográficos. Nese sentido, o meu é máis un traballo de deseño que de ilustración. Claro, hai tamén algunhas ilustracións (nos caligramas ou nal­gunhas páxinas) elaboradas por min no ordenador a partir das ferramentas de QuarkXpress, que é o pro­grama co que maquetei o libro.

—¿Que sentido teñen as ilustracións deste libro?
Pois responden precisamente a esa necesaria con­cepción global e constitúen unha pro­longación do poema ou mesmo son unha parte do propio poema. Na poesía visual, na poesía gráfica ou experimental, a ilustración forma parte irrenunciable do poema e eu emprego moitos deses recursos no libro.