27.6.11

Descarga de balde «Contesta ou disparo», un e-book meu en formatos pdf e epub

Tal e como informara en Cabrafanada a principios de ano, é a miña intención celebrar estes 20 anos de escrita pública, que cumpro entre a publicación de Tráiler (1991) e a de Ninguén (que sairá en setembro 2011), coa publicación de varios e-books da miña autoría para ofrecer de balde aos meus lectores e lectoras. Xa que logo, aí vai o primeiro: Contesta ou disparo, que se pode descargar en formado pdf ou en formato epub:

Contesta ou disparo en pdf

Contesta ou disparo en epub

Contesta ou disparo é un libro que contén 34 entrevistas breves, rápidas e de aire frívolo, feitas por min en 1991, desde o Diario 16 de Galicia, a 34 persoas da cultura e da política galega: Isaac Díaz Pardo, O Mago Antón, Mariano Abalo, Julián Hernández, Justo Beramendi, Chano Piñeiro, Manuel Forcadela, Miguelanxo Prado, Alberto González Alegre, Xosé Luís Blanco Campaña, Couceiro, Carlos Casares, Os Diplomáticos de Monte Alto, Alfonso Eiré, Manuel Moldes, Roberto Vidal Bolaño, Luís Mariño, Carlos Mella, Antón Baamonde, Roberto Cordovani, Atilano, Xaquín Marín, Ramón Villares, Xosé Luís Suárez Canal, Margarita Ledo, Manuel Guede, Miguel Cancio, Valentín Carrera, Pemón Bouzas, Suso Costas, Miguel de Lira, Carlos Blanco, Luma Gómez e Laxeiro.

Contesta ou disparo está editado baixo licencia Creative Commons e acceso libre e é un libro de xornalismo, humilde pero simpático; lixeiro pero que, ao tempo, recupera a memoria de noso; fugaz pero tamén significativo.
Dado que, precisamente hoxe, tamén me fago un ano máis vello, velaí o meu agasallo, para quen desexe lelo.


Descarga aquí Contesta ou disparo en pdf
Descarga aquí Contesta ou disparo en epub

22.6.11

Siria: disparar a matar



Vídeo de Amnistía Internacional onde se comproba que as forzas de seguridade sirias disparan a matar.

12.6.11

O xogo das cadeiras

O xogo das cadeiras non é cousa das mulleres

A Real Academia Galega vén de escoller un novo académico malia o resón social que tivo a esixencia de cubriren as vacantes actuais con mulleres, e que se pode seguir no blog do manifesto “O xogo das cadeiras”.

Se coa simbólica concesión da cadeira de Olga Gallego a un investigador a institución puña en evidencia o seu desinterese por incorporalas, con esta elección mostra de maneira aberta o seu rexeitamento. Non o pode dicir máis clariño: no seu xogo das cadeiras non quere que entren as mulleres. A Academia afástase canto máis mellor do que se espera das máximas institucións da cultura galega para que manteñan a súa autoridade conforme aos tempos: que sexan corporacións vivas, dinámicas, comprometidas, integradoras da diversidade.

A incorporación de mulleres non é un problema senón unha oportunidade para gañar autoridade, para mostrar vontade de diálogo con estes tempos. Mais cando as cadeiras serven de poltrona, aníñase no confort do recoñecemento e iso precisamente é o que converte a Academia en dondo panteón de ilustres. Agora, cando a cultura e a lingua galega precisan institucións afoutas, que conten co máximo apoio social para afrontaren os importantes retos nos que andan, as mulleres non podían ficar excluídas mais o xogo das cadeiras déixaas fóra, como sempre.

Estamos peor que hai un ano, antes do pasamento da finada Olga Gallego. Cinco eran as mulleres con cadeira hai un ano, e catro son agora. Só podemos agardar que para a que queda vacante, elixan unha muller, mais, como ben explicou María Xosé Agra no seu artigo “Dúas cadeiras, unha Académica máis: ¡impertinencia!”, os números falan. Unha soa muller máis supón cinco académicas de trinta. Nin sequera o 20% da corporación. Por iso denunciamos que a Real Academia Galega segue co seu xogo das cadeiras.

Cadeiras para as mulleres XA!


Máis información en O xogo das cadeiras.

7.6.11

De «Ninguén» ás traducións ao italiano, inglés e coreano: «Contesta ou disparo»



Logo da saída de O meu gato é un poeta (libro que, por certo, rematara de escribir hai dous anos e medio, pois poucas veces o tempo de escrita coincide co tempo de publicación) prepárome xa para saída, en setembro, de Ninguén, un libro de narrativa ao que lle puxen o punto final un ano atrás e que, por certo, ten moito que ver con internet. Como nos sucede habitualmente aos escritores, a saída de Ninguén prodúcese nun momento en que outro libro, en fase de avanzada elaboración, ocupa xa a miña cabeza, feito que me obrigará a un esforzo de recuperación mental para me resituar a min mesmo nas páxinas dese libro que en setembro vai ver a luz.

Polo demais neste mes de xuño prodúcense dous feitos que reforzan a miña persoal celebración do vinte aniversario desde que publiquei Tráiler, en 1991: a tradución ao italiano de A araña e mais eu, baixo o título de Io e il ragno, que xa está impreso e será distribuído estes días polas librerías italianas; e a tradución, en curso e con carácter académico, de Cemiterio de elefantes ao inglés, por parte do hispanista e profesor da Universidade de Michigan (USA) Jason Sarkozi. Ademais no prazo duns meses sairá publicada tamén a tradución ao coreano de A araña e mais eu na editorial Glbburi.

E do feito de que a miña escrita continúa afondando na creación poética non só dá fé a recente saída de O meu gato é un poeta senón que axiña darei máis novas con respecto a ese xénero. A iso, súmase estes días a chegada da imprenta da 8ª edición de Poetízate, nunha versión actualizada, aumentada, con limiar de Carlos Negro e cun novo deseño de cuberta.

Para rematar, tal e como anunciei hai pouco tempo neste blog, e con motivo deses vinte anos de escrita pública que celebro, poñerei a disposición de todos os lectores e lectoras dous (ou se cadra tres) libros en pdf, de ensaio ou xornalismo, da miña autoría. O primeiro, baixo o título de Contesta ou disparo (2011), estará dispoñible antes de final deste mes de xuño, en formato dixital: un libro de entrevistas brevísimas con distintas persoas da cultura galega.

6.6.11

Pitas

Navegando pola rede atopei esta foto, que me trouxo lembranzas intensas. A miña infancia estivo rodeada de galiñas. Meu pai tiña dúas granxas de pitas, das chamadas «de crianza», que chegaban ás granxas aos tres ou catro días de nacer e marchaban aos seis meses, a seguir o proceso noutras granxas, chamadas «de engorde». Nelas, nas de meu pai, facíase o proceso da cría. Eran os anos 60 e 70. De neno, eu devecía polo momento en que chegaban os camións, con aqueles pitiños marabillosos que se metían na granxa dentro dun cercado que os pechaba en torno á campá da calefacción. Tamén me entusiasmaba o momento en que as galiñas marchaban e había que apañalas todas, a man, unha a unha, e metelas nas gaiolas dos camións. Eran todo pitas, e cando os sexadores xaponeses se equivocaban e aparecían algún galo, había que retiralo. Outra cousa marabillosa para os nenos era cando chegaban os camións de serrín ou de labras, ateigados ata arriba con aqueles arrecendos intensos da madeira, que se destinaba a facer a cama das pitas. Os cativo tirabámonos contra os enormes feixes de serraduras, mergullándonos nelas, o que nos producía unha indescritible sensación de liberdade. Aínda non existían, claro, os parques de bólas.