Autorretrato (1)

Fíxense vostedes no aspecto do individuo da fotografía. A imaxe é bastante deplorable: abstraído, despreocupado, que non evita mostrar as formas naturais dun corpo pouco terso, forzado polo paso dos anos, pateticamente mal vestido, cunha vella camiseta azul de camioneiro que se sobrepón aos inicios de algo que non se sabe ben se son uns calzóns vellos ou un recorrido pantalón de chandal. Fíxense, a ollada perdida no eco baleiro de si mesmo, da súa conciencia distraída, o rostro sereno, o pelo canoso, e unha vontade manifesta por non disimular as curvas que mostran as proporcións dunha barriga exhultante, ameazadora. ¿Cómo ten que ser unha persoa para autorretratarse así? ¿Abandonada ou vanidosa? Se cadra, as dúas cousas ao tempo, se cadra a súa actitude profundiza nese carácter que perpectúa a infinidade fotográfica dunha imaxe grotesca, grotescamente descarada, vanidosa e estúpida. É el, sen dúbida.