Ángel González

O sábado morreu en Madrid o poeta Ángel González, aos 82 anos de idade. Desde hai moitos anos, Ángel González (1925) é un dos meus poetas de referencia e, de feito, en Subversións quixen iniciar o libro cunha cita súa:

Esto es un poema.
Aquí está permitido
fijar carteles,
tirar escombros, hacer aguas
y escribir frases.

Desde que lin, cando tiña 20 anos, Palabra sobre palabra (nunha vella edición de 1972 de Barral Editores) non deixei de gozar coa poesía do autor de poemarios como Áspero mundo (1956), Tratado de urbanismo (1967), Procedimientos narrativos (1972) ou Otoños y otras luces (2001).
Ángel González era moi amigo do ilustrador e calígrafo cubano asentado en Vigo Lázaro Enríquez, que pouco antes da súa morte viaxou a Oviedo para ultimar unha exposición conxunta das súas caligrafías e dos poemas de Ángel González. Como xa contei en Cabrafanada, un dos cadros do meu estudio, que reproduzo abaixo, é precisamente un poema de Ángel González caligrafado por Lázaro.
Por certo, entre os microrrelatos que veño escribindo a modiño desde hai bastantes anos (algúns deles están a disposición dos lectores de Cabrafanada) hai un, até o de agora inédito, que acabo de publicar no post anterior, que é unha homenaxe a un dos poemas máis significativos de Ángel González.